Gebroken liefde

Gebroken liefde


Zaterdagavond na een warme lentedag nagenietend van de vermoeienissen van een lange fietstocht, schreef ik God. Ik doe dat vaker, God danken, eren maar nu kwam er iets anders. Ik vroeg Hem waar mijn gebrokenheid het sterkst in tot uitdrukking komt. Eerst schreef ik onmacht. Maar toen ik het kort liet bezinken kwam er een ander woord ‘liefde’. In de liefde komt mijn gebrokenheid het sterkst tot uitdrukking. Zoals zo vaak wil ik al schrijvende de betekenis van deze gedachte proberen te achterhalen.

Eigenlijk is liefde verweven met het grootste deel van mijn leven. Ik heb lang verlangd naar een relatie. Had verschillende relaties, en hoop nu de vrouw tegen gekomen te zijn bij wie ik blijf. Als er geen relatie was, weet ik dat er dat knagende verlangen was naar iemand naast mij. Een verlangen dat mij soms tot wanhoop dreef. Ik wist dan dat ik geduldig moest zijn maar dat lukte maar niet. Ik wilde het leven naar mijn hand zetten om dat verlangen in mij te stillen. Ik weet dus wat singles meemaken als het maar niet wil lukken op datingvlak.

Toch is het mij gelukt. Nu alweer bijna anderhalf jaar. Toch denk ik dat vanuit de gebrokenheid van liefde ik lang niet in staat was om een liefdevolle wederhelft te zijn. Ik hield niet genoeg van mezelf, eigenlijk kende ik tot enkele jaren terug geen eigenliefde. Toen ik dat leerde veranderde er veel in mijn leven. Ik begon mezelf aardig te vinden, waardevol. Dit houden van mezelf ging vooraf aan mijn huidige relatie. Ik leerde eigenlijk voor het eerst wat liefde is. En nu ik van mezelf leerde houden, kon ik eindelijk van iemand anders houden. Ook dat was voor het eerst.

Van mezelf houden betekent namelijk dat ik mezelf de moeite waard vind, daardoor ben ik een interessante partij voor mijn wederhelft. Wie wil er nou iemand die zichzelf niet de moeite waard vindt? Die is toch niet aantrekkelijk. Volgens mij kan ik bogen op hele interessante eigenschappen. Dat betekent niet dat ik perfect ben, of geen fouten maak. Maar ik val er niet gelijk door om. Ik sta recht.

Zaterdag nog beschreef mijn vriendin aan vrienden van ons hoe ze mij in het begin zag. Ik was ondanks de eigenliefde nogal een aansteller. Toentertijd verdroeg ze dit gelukkig niet. En ik bleef recht staan ondanks haar kritiek. Dat had ik niet eerder gekund. Maar met haar wel, vanaf het begin kan ik goed omgaan met datgene wat mij aangereikt wordt. Dat is een regelrechte zegen en ik denk dat het met die liefde te maken heeft.

Dus nu leer ik liefhebben. Eigenlijk nu pas. Dat is best laat. Sinds kort leer ik over Gods liefde voor mij. Weer zo’n mijlpaal. Het is geweldig te merken hoe groot Gods liefde voor mij is. Eigenlijk verwacht ik daar nog één of andere doorbraak in te maken. Dat er een keer iets fysieks te merken is aan de liefde die God en ik voor elkaar hebben. Als ik daar bij stil sta, hoop ik dat heel erg. Dat ik daarna, nooit meer hoef te twijfelen over Zijn liefde voor mij omdat ik het elke dag voel.

Mensen, ik niet anders, willen graag bewijzen van Gods liefde zien en ervaren. Dan lijkt een bijbel soms niet dik genoeg. Ik wil het zelf ervaren. Stom eigenlijk. Maar wel begrijpelijk. Maar hoe ging het met die liefde voor mezelf en voor mijn vriendin, was daar ook iets groots voor nodig? Nee, helemaal niet. Die liefde groeide gewoon, elke dag iets meer. Dus waarom zou ik van God iets anders verwachten.

Het is niet nodig, leer ik hier al schrijvende. God houdt van mij, en Gods liefde is genoeg. Dat leerde ik kort geleden. En het is waar. Ik hoef eigenlijk niet zoveel te doen. Anders dan die liefde te ondergaan. God zal het me geven, rijkelijk.

Heb ik al een antwoord op de gebrokenheid in de liefde waar ik mee begon? Ja, die was er in de verleden tijd. Die heb ik nodig gehad om de liefde te ontdekken waar ik uit voortgekomen ben; Gods liefde. En het is diezelfde liefde die ik mag voelen voor mezelf, voor mijn vriendin, voor God. Om van daaruit liefde te mogen uitdelen aan een ieder die mijn pad kruist, en de liefde te herkennen die ik zoals vandaag uitgereikt krijg.