Flow-er-power

Flow-er-power


Woensdagavond keek ik een basketbal-documentaire. Het ging over het kampioensjaar van de Miami Heat, een basketbalteam in de VS. Het team werd in de finals gevolgd. Daarna las ik de laatste blog van Willem Anne waarin hij verhaalt over zijn werk als boekenverkoper. Vervolgens ging ik slapen en kreeg een droom. Hoe deze drie samenkwamen wil ik hier uit de doeken doen.

Mijn interesse voor basketbal stamt uit mijn jeugd, ik speelde basketbal op pleintjes en was lid van een vereniging. De laatste jaren toen bleek dat ik niet het eerste zou halen, verschoof mijn interesse zich van niet alleen spelend lid maar ook trainer/coach, en organisator van jeugdkampen.

Het was een leuke leerzame tijd. Als speler was ik de spelverdeler binnen het team, dat was degene bij wie het spel begon. Die zogezegd de lijnen uitzet, zoals dat zo mooi heet. De lijnen die ik uitzette, waren niet voor iedereen te volgen. Dat was mijn specialiteit, het onvoorspelbare. Dan kon ik een geniale pass geven, al dan niet begrepen door mijn teamgenoten. Ik hield van het subtiele in het spel.

Ik zal je niet verder meevoeren in de details. Maar wat ik ook leuk vond was om showballen te maken. Achter de rug langs of met de rug naar het bord, of van eigen helft het laatste schot nemen. Begrijpelijk voor wie misschien wel eens gespeeld heeft.

Waar het mij om gaat is dat ik vaak droom over basketballen. In die dromen gaat het meestal om dat gevoel van bijzonder zijn, dat te doen dat anderen niet kunnen. De beste zijn. Wat ik dan vaak droom is dat ik dan in de lucht blijf hangen om te dunken. Nog zo’n term. Dat betekent dat je de bal boven de ring naar beneden duwt. Het is een heerlijk gevoel. In een dunk komen kracht en macht samen, zeg maar.

Er waren in de droom echter ook mooie verdedigende acties en samenspel. Kortom ik speelde de pannen van het dak. Dat gevoel dat ik daarbij heb daar wil ik bij stil staan. Een gevoel dat je op de toppen van je kunnen presteert. Dat je kwaliteiten heel dicht liggen bij je prestaties. Dat er een optimum is. Sommigen noemen het misschien flow; waarbij je volledig opgaat in je bezigheden, maar daar ook succesvol in bent. Hoe dan ook het was een heerlijke droom, volgend op de documentaire die ik die avond bekeek.

Na de documentaire las ik de laatste blog van Willem Anne: ‘Je gaat het geluk tegemoet...’. Daarin verhaalt hij over hoe hij tot zijn baan kwam waar hij vele goede jaren in had. En hoe dat geluk weer op zijn pad kwam hier nu op zijn nieuwe woonplek in Arnhem. Hij doet vrijwilligerswerk voor een christelijke boekhandel. Daarin heeft hij een taak toegewezen gekregen om tweedehandsboeken aan de man te brengen en op te zetten. En daar heeft hij veel plezier in.

Uit de blog maakte ik op, dat het om meer dan plezier gaat. Het is het volledig afgestemd zijn van zijn kwaliteiten als verkoper en interesse in het Woord van God. Zijn interesse en fijngevoeligheid voor mensen komen hier perfect tot hun recht. Toen ik vanochtend daarover nadacht, besloot ik hem dit te schrijven. In dat schrijven vertelde ik hem dat er nog iemand is bij wie ik dat herken, mijn vriendin.

In haar werk komen net als bij Willem Anne haar kwaliteiten als vrijmoedigheid in de omgang met mensen en de kennis die zij op haar vakgebied heeft samen. Dit samengaan van kwaliteiten en kennis, en die kunnen uitleven op een werkplek is wat mij ineens opviel. En ook natuurlijk dat ik dat met basketbal ook had. Maar ook bij mijn eerste werkplek had ik die, toen ik als verkoper in een winkel werkte.

Wat maakt nu dat ik dat nooit meer zo sterk gevoeld heb?
Ik denk dat ik zowel als verkoper als toen ik basketbalde, de resultaten van mijn inspanningen kon meten. Bij basketbal winst of verlies, bij mijn werk als verkoper in de behaalde omzetten. Dat motiveerde enorm, en zorgde ervoor dat ik mijzelf wilde verbeteren. Ineens moet ik nu denken aan de vele spellen die ik met vriendin en vrienden speel, waar ook altijd winst en verlies duidelijk is. Gisteren nog kon ik een goed gevoel krijgen van een gewonnen spel.

Dat verklaart ook waarom ik dat in mijn huidige baan een gemis vind. Op de school waar ik werk zijn de resultaten van wat ik doe nauwelijks aantoonbaar. Die zijn er natuurlijk wel maar ik voel het niet als mijn verdienste. Misschien iets om is nader bij stil te staan. Want als ik iets ontdekte door het schrijven van deze blog is het wel, dat ik het heerlijk vind om te shinen. Om iets te bereiken, ook al dacht ik lange tijd van niet. Ik wil resultaat zien van wat ik doe en creëer. Daarom ben ik blij dat ik dit nu geschreven heb, als tastbaar resultaat. (Benieuwd naar het aantal lezers!!)