Laat me mensen de weg wijzen

Laat me mensen de weg wijzen


Dit gebed kwam op woensdagochtend tot mij. Het zette mij aan tot het schrijven van deze blog. Ik heb een sterke behoefte om anderen bij de hand te nemen. Echter wat nog sterker in mij spreekt is de stem die zegt dat ieder zijn eigen weg heeft te gaan. Soms word ik verleid om een oplossing aan te dragen.

Dinsdag nam iemand mij in vertrouwen en vroeg mij om advies. Dan beweeg ik mij tussen luisteren en advies. Ik merkte dat het belangrijk is om iemand te helpen de verschillende gedachten op een rijtje te zetten. Natuurlijk doe ik mijn zegje ook. Maar het gaat er vooral om dat de ander zijn/haar weg vindt in het probleem. Volgens mij kan het helpen om mijn eigen mening te geven, maar waar het vooral om gaat is om de ander te helpen die eigen weg te vinden.

Zelden zal de oplossing die je zelf bedenkt de oplossing van de ander zijn. Dat in ogenschouw genomen, zal het voor de hand liggen om de ander te ‘helpen’ met het vinden van zijn eigen oplossing. Dat je meer klankbord bent. Dit is niet iets om lichtvoetig overheen te lezen. Veel mensen vertellen namelijk graag de ander hoe het leven geleefd dient te worden. Waarom eigenlijk?

Wat drijft mij om de ander de weg te willen wijzen? Allereerst is dat de opdracht die Jezus christenen gaf, om te getuigen van Jezus als de Zoon van God. Ergens in de bijbel staat: ‘Ik ben de weg, de waarheid en het leven.’, om dit mee te onderstrepen. Maar ook wij willen onze weg onderstrepen, als we anderen niet hun eigen unieke weg laten gaan.

In mijn geval probeer ik mijn weg samen te laten vallen met Gods leiding op die weg. Je zou kunnen zeggen dat het Gods weg met mij is. Kan die weg samenvallen met de oplossingen die anderen voor mij bedenken? Misschien wel. Niet altijd. Ik moet altijd denken aan een woord dat ik leerde tijdens mijn AMW-opleiding, ‘intrinsieke motivatie’. Het betekent dat datgene je motiveert dat van binnenuit komt.

Intrinsieke motivatie, zou dat ook met de heilige Geest te maken kunnen hebben? Als je steeds beter afgestemd raakt op Gods leiding en zijn heilige Geest, kan het zijn dat je wandel ook beïnvloedt raakt door diezelfde Geest. Dan is je intrinsieke motivatie, de heilige Geest. Ze vallen samen. Immers als ik bid om leiding van God, omvat dit mijn hele wezen.

Is het misschien ook ons ego dat ons in de weg zit? Het ego dat zich wil laten gelden? Volgens mij speelt dat wel degelijk een rol. Mijzelf neer willen zetten. Belangrijk willen zijn. Waar het echter om gaat is om afgestemd te zijn op de ander. Soms is de ander gewoon te afhankelijk geworden van de oplossingen van de ander. Dat voedt passiviteit. Het begint weer te stromen als de ander niet aan de hand wordt meegenomen in de aanpak van een probleem. Maar er een stil zwijgen laat vallen op datzelfde moment. Of een vraag: ‘Hoe zou jij dat aanpakken?’

Hoe je de ander ook benadert, waar het mijn inziens om gaat is om een zekere afstand te kunnen hebben. Daar bedoel ik geen onverschilligheid mee maar juist betrokkenheid. De afstand zit hem in het op die manier bewust zijn van hoe dat wat je zegt de ander beïnvloedt. Maar ook een antenne voor de reacties van de ander op wat je zelf zegt. Juist als je altijd veel oplossingen aandraagt. Kortom zelfbewust.

Mijn conclusie is dat ik graag mensen faciliteer in het maken van hun eigen keuzes. Ook al lukt mij dat niet altijd. Het is wel mijn verlangen, omdat ik weet dat ik uiteindelijk onmachtig ben om anderen de juiste weg te wijzen. Dat is alleen God.