Meer door minder

Meer door minder


Dinsdagavond begon het vervolg van de discipelschapscursus die ik het afgelopen half jaar volgde, een tweejarige opleiding tot coach. Ik keek er naar uit. Deze weken ben ik aan het stilstaan. Ik schreef eerder hoe ik minder aan het doen ben aan zelfstudie en mijn tijd met God aan het beperken. Al vanouds zit er in mij een overdrijver aan het roer. Ik wil altijd het uiterste uit het leven persen. Bang als ik ben om niet te leven. Wat ik nu door stilstaan leer is bijzonder.

Ik leer om tevreden te zijn met minder. Onbewust dacht ik altijd hard te moeten werken om mij iets eigen te kunnen maken. Zo ook met de cursus, een voorkomende leerling zijn. Maar diezelfde leerling leert nu dat God er is ook als het allemaal niet zo overdreven is. Dat is nogal wat en tegelijk in het kader van niet overdreven doen, is het gewoon mijn levenspad net als ieder ander levenspad. Ik ben niet bijzonderder, of minder bijzonder in Gods ogen, dan ieder ander.

Ik wilde ook over iets anders schrijven waar ik vandaag aan dacht: ‘Ziende blind zijn.’ Ongetwijfeld hebben mensen hier eerder over geschreven. Ik heb bijna 56 jaar geleefd, maar het laatste jaar ben ik langzaam ziende aan het worden. Ik was blind, blind voor God in mijn leven. Kon de boodschap niet aan. Het geloof in God en de waarde in mijn leven krijgen steeds duidelijker vorm. En steeds krijg ik nieuwe inzichten, in dat woord gaat het niet voor niets om ‘in zicht krijgen’. Dat veronderstelt het vermogen om te kunnen zien.

Het inzicht om met minder van God, misschien juist meer van God te kunnen ervaren is iets dat ik op verschillende momenten in mijn leven mag ervaren. Hoe het tegenovergestelde van iets juist de bevestiging bewerkstelligt van de eerste aanname. (Weet niet of helemaal klopt wat ik zeg) Het komt erop neer dat steeds als ik het tegenovergestelde doe van iets wat ik heel lang doe, er juist mee bereik wat ik bang was kwijt te raken. Zoiets. Er zal vast een wetmatigheid in zitten, die eerder is ontdekt.

Omdat ik mijn hele leven dacht dat ik niet alleen iets bijzonders moest doen, maar daarnaast ook nog hard moest werken om iets te bereiken, is het vreemd om te ervaren dat ik mijn geloof en de wonderen die dat met zich meebrengt niet kwijt raak. Het lijkt wel of ze in een stroomversnelling blijven komen, de inzichten.

Zo had ik een gevoel dat afgelopen weekend ineens naar buiten kwam druppelen. Hoewel ik veel met mijn geloof bezig ben, heb ik het grote wonder van Jezus leven nog niet toegelaten in mijn leven. Ik lees en luister over Jezus, maar ik kom steeds bij God de Vader in mijn gebeden. Alsof ik Jezus niet erken. Dat wist ik natuurlijk al lang, maar ik deed er niets mee. Ook dat vraagt nu ik stil sta nadere bestudering. Iemand zei dat dat misschien komt door de boeken van Henri Nouwen, waarin hij het in de parabel over de verloren zoon heeft over de vader met een grote en een kleine v. Ik las veel van zijn boeken, vandaar de veronderstelling.

Iets anders wat ik aan het onderzoeken ben is of ik christelijke meditatie nog steeds als benzine voor mijn motor wil gebruiken op mijn geloofspad. Het lijkt wel of mijn geloofspad zich nu ook ontvouwt, waar ik eerder dacht dat het juist in de stilte te kunnen zoeken. Ik sprak iemand die ik de tekst vertelde waarmee ik mijn cursus aanprijs: ‘Ik gun jou wat christelijke meditatie mij heeft gebracht in mijn leven.’ De vraag dringt zich echter nu aan mij op, na anderhalf jaar mediteren en twee kennismakingscursussen begeleiden: ‘Is er voor mij ook een andere manier om mijn relatie met God mee te ‘smeren’.’ Ik denk dat ik het antwoord al heb: ‘Ja’. Hoe dan?

Ik ervaar deze weken zonder meditatie nog steeds de inzichten die zich in mijn geloof aandienen. En hoe die ervoor zorgen dat mijn geloof steeds sterker wordt, levend is en zich verdiept. Iets dat ik de afgelopen anderhalf jaar toeschreef aan de meditatie die ik dagelijks deed. Het even simpele als ware gegeven dat wat ik nu meemaak dus los staat van meditatie is een eye-opener. Door bijbel te lezen, te luisteren naar Opwekking, te bidden, en dat dan in mijn geval allemaal gedoseerd, bouwt mijn relatie met God en Jezus zich op. Ik ga nog onderzoeken hoe ik ‘ De weg naar de stilte’ toch onderdeel kan laten zijn van iets dat ik wil nalaten. Want het is toch ook een kostbaar iets weet ik.