Mentoren en leerlingen

Mentoren en leerlingen

Als je denkt dat dit over een schoolgaande puber gaat heb je het mis. Het is de bijbelse variant, waar ik over las. Dat was op 24 juni in de Bible-in-One-Year blogs die ik dagelijks ontvang. De schrijver verhaalt over hoe hij zelf iemand had die hem de bijbel leerde lezen en leerde bidden. Dit deed hij een jaar lang, elke week 3 uur. Zijn mentor wees hem op christelijke boeken en gaf antwoord op zijn vragen die hij had.

De schrijver vertelt hoe zijn vriend hem aanspoorde ook zelf anderen mee te nemen in het geloof en te vertellen over Jezus. Sinds die tijd zijn er steeds mensen geweest van wie hij kon leren en mensen aan wie hij het geleerde kon doorgeven.

Ik ontdekte de afgelopen dagen dat ik eigenlijk nooit van dat soort mensen in mijn omgeving heb gehad. Mensen die mij het geloof voorleefden. Het is juist goed mensen te hebben die aan die behoefte voldoen. Mensen die je onderwijzen, op weg helpen, met wie je over geloofszaken praat. Maar dat ze wel aansluiten waar je zelf zit. Anders lopen de sporen uit elkaar.

Het is er nooit van gekomen dat mijn vader mij onder zijn hoede nam. Hij had het immers zelf ook niet geleerd. Gemiste kans. Het verklaart misschien ook dat ik vanuit dat gemis niet ging leven met het geloof als leidraad voor mijn leven. Ik moest er een tijd lang niets van hebben. Een besluit op jonge leeftijd gemaakt. Met de verregaande gevolgen die dat had.

Nu ben ik volwassen en kom ik er achter dat ik mentoren nodig heb in mijn leven. En dat ik dan zelf leerling wil zijn. Maar er is ook een grote behoefte om mijn geloof zelf door te geven. Dat leeft heel sterk. Maar ik heb geen kinderen en ben dus ook nooit vader annex mentor voor anderen geweest.

Dat is niet helemaal waar. Toen ik rond de 30 was, coachte ik jeugdteams in het basketbal. En deed dat niet onverdienstelijk. Bereidde me altijd goed voor. Later tijdens een reünie, kreeg ik van twee volwassen mannen die bij mij in de jeugd getraind hadden, daar mooie complimenten over. Dus als coach heb ik wel gefungeerd.

Het vaderloos zijn betekent een gemis aan iets heel wezenlijks, dagelijks een voorbeeld zijn in gedrag naar anderen. En iets doorgeven van de waarden van het christelijk geloof aan je kinderen. Ik leerde het dus niet. En ik ben zelf ook niet in de omstandigheid geweest om het te leren, laat staan zelf door te geven.

Deze hiaat in mijn leven wil ik graag opvullen. Daartoe benaderde ik twee vrienden van mij. Het zijn al vrienden dus kan ik makkelijker een beroep op ze doen. Ik benaderde ze met het verzoek om mij van advies te voorzien over levenszaken, bijv. mijn geloof en mijn relaties. Op die manier wil ik die rol op mij leren nemen. Een rol waarin je iets van wat je meegemaakt hebt, door kan geven aan anderen. Daar heb ik behoefte aan.

Zoals zo vaak rolde er een passende tekst uit Henri Nouwens dagboek voorbij. Hij schrijft: ‘Wat staat ons te doen als we thuis zijn? Als de twee zoons uit de parabel van de verloren zoon allebei teruggekeerd zijn bij hun vader, wat dan? Het antwoord is eenvoudig: ze moeten zelf vader worden. Zoons moeten vader worden, dochters moeten moeder worden. Dan kunnen we ook onze verloren broers en zussen verwelkomen, zoals onze Vader ons thuis welkom heet.’

In oktober start ik een cursus meditatie die ik begeleid, en er loopt nog iets. Geloofszaken die ik graag onder de aandacht breng van anderen. In die zin ga ik mijn belofte inlossen. Mijn belofte aan God, dat ik mensen dichter bij Hem wil brengen. Maar ondertussen wil ik doorgroeien en vrijmoedig het woord van God verkondigen aan iedereen die daar voor open staat. Daarom zal ik met Henri’s woorden eindigen: ‘Als we thuis zijn, moeten we zelf vader worden zodat we onze verloren broers en zussen welkom kunnen heten.’

(Dagboek ‘Een jaar met Henri Nouwen’, door Henri Nouwen.)