Ik als kind 13. Een oude vrijster

Opa vertelt. Ik zit tegenover hem, diep weggezakt in een fauteuil van mosgroen fluweel. Opa zit op de praatstoel. Op de lage tafel staat koffie en kantkoek. Een donker dressoir met kraantjespot tegen de wand, een schoorsteenmantel met antieke vazen, een gaskachel. De geur van sigaren en verleden tijd. Mijn opa vertelt verhalen van vroeger.

Vandaag vertelt hij over Coba. Ze woont bij mij in de straat, bij haar vader, de oude boer Schaap. Coba is een oude vrijster en vandaag vertelt mijn opa hoe dat zo gekomen is. Over het afspraakje dat verkeerd afliep. Zo verkeerd dat ze er genoeg van had en nooit meer een afspraakje heeft gehad. Levensgevaarlijk, dat was haar ervaring.
Trouwens in de tijd van Coba kende men geen dates. Coba had een afspraakje met Gert, zo noemden ze dat in die tijd. En die kwam live en in het wild tot stand. Onder 4 ogen. Ergens op straat, een beetje achteraf, bij de bakker of de bushalte. Misschien wel in de hal van de kerk. Er kwam geen datingsite, internet, mobiel of whats app aan te pas.
Dat lijkt degelijk, maar desondanks liep het afspraakje faliekant de mist in.
Ook vroeger waren afspraakjes riskant.

Op die zaterdagavond staptte ze bij Gert, van boer de Boer, in de auto.
Toen er gezoend zou worden, ging Gert off road en na de vrijpartij bleek de auto vast te zitten.. Eerst deed Coba een poging de auto uit de slip te rijden, Gert duwde. De auto sloeg af, stuiterde, maar kwam niet uit de modder. Gert ergerde zich. Het was de auto van zijn pa en strax kreeg hij er van langs.
Toen hij achter het stuur ging zitten en Coba de auto aanduwde, gaf hij een straal gas. De achterbanden joegen over het zachte pad, mixten water en modder, stuwden de bagger schuin opwaarts en spuwden zich uit over Coba die vol tegen de achterzijde van de auto duwde. Daarop nam de auto een sprong en schoot vooruit. Coba had al haar krachten ingezet en plotseling verloor ze steun, ze dook de bagger in. Voorover, haar gezicht in de modderplas.

Opgefokt reed Gert de auto naar een droge plek op het pad. Daarna ging hij kijken hoe het afgelopen was met zijn verse afspraakje. Ze lag op de grond. Haar gezicht smerig, het haar vies. Ze lag daar verdwaast, kwaad en kermend, onder de modder en andere viezigheid, in haar mooiste kleren. Haar enkel deed pijn. Coba kon niet staan en niet overeind komen. Uiteindelijk heeft Gert haar toen in de auto geholpen. Een veevoerzak op de passagiersplek. Smerig en wel heeft hij haar naar de stad gereden. Naar het ziekenhuis. De auto van pa was vies. De zorg voor de auto leek haast groter dan de zorg voor het meisje.
Coba had haar enkel gebroken. Besmeurt en wel lag ze bij de eerste hulp.
Volgens mijn opa zijn er tussen de geliefden niet veel woorden meer gewisseld.
De liefde was gesmoord in bagger en blubber, de enkel gebroken, het hart op slot.

Coba bleef bij haar vader. Ze wijdde zich aan de schapen en stelde haar leven in dienst van het boerenbedrijfje. Ze hielp bij het lammeren. Ze bracht 's morgens de schapen naar het stukje land voor ons huis, 's avonds terug in de schuur. Ze molk schapen. Ze dronk schapenmelk. Maakte schapenkaas. At schapenvlees. Droeg sokken van schapenwol.
En liep mank.

Toen ik haar jaren later weer tegenkwam, schrok ik van de gelijkenis. Ze had een keurig wit permanentje, een bleek gezicht een behoorlijke neuspartij. Ik dacht direct aan een schaap.
Ik vroeg: 'Coba! Hoe gaat het?'
Coba antwoordde: '....beehhehehehest....'