Ik als kind 3. Heel hoog springen

Toen ik 5 jaar was spande mijn vader een touw aan het einde van de oprit zodat mijn zusjes en ik veilig binnen de perken konden hoogspringen bij ons huis. We hielden van rennen en springen en hadden een springtouw waar we overheen probeerden te springen. Het touw zat aan de ene kant vast aan een haak in de muur, aan de andere kant stond afwisselend een zusje of ik. We hielden het touw hoger en hoger. De aanloop voor de sprong en de uitloop na de sprong werd daarmee langer en langer.
Mijn vader zat in de voorkamer die uitzicht had ons speelterrein. Hij gaf daar muziekles en hield een oogje op ons.
Toen sprong ik zo hoog dat ik daarna zover moest uitrennen dat ik tegen het touw aan het einde van de oprit knalde, eroverheen dook en met mijn kin op de grond klapte. De kin barste als een rijpe tomaat open, het bloed spoot eruit. Ik schreeuwde moord en brand. Mijn zusje riep : 'jij gaat altijd te hard.' Mijn vader rende naar buiten, pakte me op en bekeek de schade. Mijn moeder kwam er ook bij. Ik had een bloederige scheur in mijn kin. Mijn moeder deed een doek op mijn kin, mijn zus hield een sjaal en daarmee bond mijn moeder de doek vast om mijn kin met een strik boven op mijn hoofd. Alsof ik kiespijn had en geen barst in de kin. Het was een verschikkelijk gezicht. Op de oprit lag een plas bloed

Toen moesten we naar de dokter. Ik gilde: 'Geen prik!'. 'Nee,' suste mijn vader: 'geen prik'. Buurvrouw Wiegers werd erbij gehaald om op mijn zusjes te passen. Mijn vader trok een lange leren jas aan, hij starte de Solex. Ik mocht achter hem zitten met alle doeken die mijn hoofd bij elkaar hielden. Mijn vader deed een leren helm op met flappen langs de oren. Mijn moeder ging op het einde van het zadel zitten en hield zich stevig aan mijn vader vast. Ik zat ertussen geklemd. Het zou best een leuk ritje zijn geweest. Comfortabel tussen pa en ma op de Solex een eindje toeren.
Maar we gingen naar de dokter.
En de dokter prikte mij. 'Even flink zijn', zei hij. Hij prikte precies in de plek van de barst. Het deed vreselijk zeer. Daarna naaide hij de hele boel weer netjes aan elkaar. Ik was nogal teleurgesteld in mijn vader die 'geen prik' had beloofd. Dat deed nog zeerder dan de prikken van de dokter. Uiteindelijk plakte de dokter gaas en pleisters op de wond. De theedoek en de sjaal stak mijn vader in de zak van zijn leren jas.

We gingen naar huis.
Ik mocht in de zachte stoel zitten
Kreeg een ijsje van de buurvrouw
Mijn vader trok zijn jas uit en zette de Solex in de schuur
De touwen borg hij veilig op
Daarna liet hij mij zijn kin zien. Er zat een litteken op dezelfde plek waar ik een verse scheur had.
'Op het ijs,' zei hij, 'gevallen en toen schaatste iemand over mijn kin met het ijzer van de schaats.'
Opeens deed het niet meer zo zeer.
En ik hoopte op net zo'n litteken als op de kin van mijn vader