Ik als kind 1. De dag dat ik geboren werd

Die dag waaide het hard. De regen sloeg tegen het huis. Het werd vroeg donker. Een enkele lantaarnpaal verlichtte de straat, verder was het dorp in duisternis gehuld.
De wind speelde de baas

Mijn moeder lag in bed om het kind te baren. Ze schreeuwde.
'Alles gaat goed,' zei de zuster, maar buiten vuurde de wind aan tot storm. Pannen waaiden van het dak.
Op het moment dat de schoorsteen met veel geweld van het dak sloeg, kwam ik schreeuwend en bebloed ter wereld. Het was 2 uur, midden in de nacht.
De schoorsteen spatte uiteen op de oprit. Mijn moeder schreeuwde.
Toen ik mijn bebloede hoofd naar buiten stak scheurde ze uit. Ik begon te krijsen, de zuster riep: 'kalm aan'. De dokter was er nog niet. Mijn vader had klamme zweetplekken op zijn overhemd. Het zweet straalde in drupjes van zijn hoofd.
Mijn zusje van anderhalf keek om het hoekje van de deur, zo van: wat gebeurt hier? Mijn vader vond het niet oké dat ze die bebloede bende zag en rende met haar naar de buurvrouw. Vanwege alle consternatie keek hij niet waar hij liep en struikelde over de resten van de schoorsteen. Toen bloedde hij ook. Daarop begon mijn zusje te huilen.

Vanwege de storm sliepen de buren een gat in de nacht, dus klopte mijn vader zo hard op het raam dat het glas brak. Hij stak zijn hoofd toen maar door het raam naar binnen en bulderde: 'Andries!'
Daarop kwam Andries met dikke ogen en een gestreepte pyjama bij het kapotgeslagen raam. Jikke, de buurvrouw kwam er ook bij. Mijn vader duwde mijn zusje door het gat in het raam. Jikke ontfermde zich over haar. Mijn vader ging daarop met Andries planken voor het raam spijkeren. De dokter kwam verwaaid op de fiets aanzetten. 'Pas op voor de schoorsteen,' riep mijn vader. De wind woei en wakkerde. Het was aardedonker

Uiteindelijk viste mijn vader uit het aanrechtkastje een fles brandewijn. Die hebben ze toen soldaat gemaakt.
'Jij niet', riep mijn vader tegen mij toen ik het glas uit zijn handen wilde grissen.