Hoe de buurman verdween

Mijn buurman Peter is de krakkemikkigheid zelve. Volgens Hilbrandt, een andere buurman, zit hij nu in Indonesië: 'Dat komt nooit goed'.
Ik denk aan 'de honderjarige die uit het raam klom en verdween'.
Naast 'de krakkemikkigheid zelve', is hij ook 'de eigenwijsheid zelve'.
Tijdens een van de ruzies in het washok zei de huismeester tegen hem: 'jij moet niet zo eigenwijs zijn en eens leren luisteren'.

Hilbrandt vertelde hoe hij Peter die dag naar het station zou brengen voor de trein van half 4. Met rollator en rolkoffer. Peter zat om 1 uur klaar in de gang op het plankje van de rollator. Hilbrandt had nog gezegd: 'ga naar je kamer want het is veel te vroeg.'
Maar Peter zei: 'het is niet te vroeg, breng me nu heen.'
Toen Hilbrandt dat niet deed vertrok Peter kwaad naar de bushalte met rollator en rolkoffer. Geen eenvoudige klus voor een krakkemikkige man, ondanks dat de bushalte vlakbij is en een bankje heeft waar Peter vaak zat te slapen en daardoor regelmatig de bus mistte.
Maar een uur later was Peter weg. Hilbrandt hoefde hem niet te brengen. Peter was verdwenen. Met rolkoffer en rollator.

Een tijdje voor zijn verdwijning vertelde Peter mij van zijn bezoek aan de neuroloog. Parkinson was de uitslag. 'Het is niet zo erg als je zou denken,' zei Peter, 'ik wil nog promoveren en volgens de neuroloog is dat geen probleem.'
Hilbrandt vertelde dat Peter 'ooit een erg slimme jongen was'.
Daarna vergat Peter steeds vaker de dagen van de week. Dan stopte hij zijn kleren op willekeurige dagen in de wasmachine. Op het wasrooster in het washok stond zijn naam niet bij die dag, maar volgens Peter klopte het rooster niet, of was er geknutseld met de dagen. Het leverde irritaties op bij de andere bewoners van Huize Weltevreden; de huismeester werd erbij gehaald, Peter werd aangesproken. Volgens Hilbrandt moest je dat streng doen, 'dat helpt', zei hij. Ik probeerde het, maar bij mij werkte het niet.
Op internet ontdekte ik hoe je het wasprogramma kan onderbreken, dat deed ik dan, haalde de was eruit en draaide mijn wasbeurt. Aanspreken leverde mij es een grote appeltaart van Bakker Bart op. De dag na het aanspreken hing de taart in een plastic tas aan mijn deurkruk.

Peter kon zich steeds minder goed 'uit de voeten maken'. Drie jaar geleden reed hij op een brommertje door de buurt. Dat brommertje stond meestal op zijn terras onder een dekzeil. Opeens was het dekzeil weg, het terras leeg. Daarna gebruikte Peter af en toe een fiets. Hij fietste ermee naar het dorp, kwam steeds vaker met de bus terug.
Tegenwoordig wordt hij meestal gehaald door Stichting Ouderenvervoer. Als hij geen geld heeft om de rit te betalen, klopt hij bij mij aan voor 5 euro, 'ik betaal je morgen terug'.

Peter was voorzitter van een ontwikkelingsproject in Indonesië. Hij is daar geboren en ging er regelmatig heen. Voor maanden zat hij dan in Indonesie. Volgens Hilbrandt zat hij daar vooral in leun en hangstoelen op veranda's te praten en te eten . 'Hij eet er enorme hoeveelheden indonesisch eten'. Bij terugkeer was hij zichtbaar dikker en trager.
Het ontwikkelingsproject hielp de plaatselijke bevolking om efficiënter te vissen. Peter vertelde me over 'andere zeilen en andere boten', waardoor er meer vis gevangen kon worden en dat leverde meer geld en een hogere levensstandaard op.
Vorig jaar is het voorzitterschap overgegaan naar een andere voorzitter. Peter werd erelid.

Dan kom ik op een dag thuis.
In de gang voor de deur van mijn buurman staat een rollator.
In het washok draaien de wasmachines op volle kracht
Peter is terug