De Pyreneeën

Ik loop om 7 uur. Het is nog koel en donker. De dag zal heet worden, 30 graden is de voorspelling. Lopen als het koel is vind ik fijn. Dan zijn er al heel wat kilometers afgelegd als de hitte van de middag komt.
Ik start met een alternatieve route, dan zitten er geen andere pelgrims op mijn hielen, dat vind ik ook fijn. Maar omdat het nog donker is, is de weg moeilijk te vinden. Met mijn mobiel licht ik bij. Sla rechts en links af en na een uurtje beland ik weer op de camino, aangegeven met een rood/wit streepje. De GR 65.
Ik start vaker in het donker en dan is dat rood/witte streepje soms moeilijk te vinden. Elke afslag speur ik dan af naar die streepjes

Na uren lopen wordt het heet. De weg steigt. Ik loop nu echt de Pyreneeën in, met heuvels en bergen. Het pad is stenig. Er is geen schaduw. De steiging duurt maar voort, achter elke heuvel gaat de weg verder omhoog.
Ik probeer de focus van Vera. Ze vertelde over een denkbeeldig touwtje onder haar navel waar ze zich aan optrekt.
Het werkt. Ik visualiseer een touw die ik om een boom in de verte gooi. Een katrol trekt me omhoog.
Dan komt het moment dat er geen bomen of palen meer staan, mijn touw landt in het luchtledige. Nu moet mezelf omhoog heisen. Wat een inspanning. De hitte doet zijn werk goed. Ik zweet. Er vallen druppels van mijn neus.

Op de top van de berg is een kleine kapel. Er zijn Mariabeelden. Het uitzicht is verstrekkend. Over de vallei naar de verte. Huizen, dorpjes, kerktorens. Weiden met koeien en rollen kuilgras.
Ik pauzeer een uurtje. Drink water. Een scherp mes snijdt stukken van een keihard bio brood gekocht in Navarenx, het mes snijdt plakken Bebris, lokale kaas, het mes snijdt een plakje van mijn vinger, er komt veel bloed uit. Ik lik en drink bloed. Plak een pleister.

Ik kan de weg niet meer vinden. Eerst denk ik dat het niet zo ingewikkeld is dus doe ik maar wat. Ik beland op een smal bospad. Het gaat omlaag. Ik kom een hond tegen. Ik kom een man tegen en vraag hem de weg. Hij legt het uit in goed Frans. Ik schiet er nix mee op. Loop door. Steig en daal. Loop een rondje. Kijk om me heen. De zon schijnt. Het is heet. Ik daal en loop dezelfde weg weer omhoog. Ik ben verdwaald. Ik ga weer omlaag. Pak mijn mobiel erbij en navigeer ermee door de Pyreneeën. Ik word onzichtbare paadjes opgestuurd en beland in the middel of nowhere. Onder een boom zak ik even letterlijk bij de pakken (mijn rugzak) neer.
Ik kom bij een grote kudde bonte paarden. Ze staan bij een waterplas te drinken. Een hek sluit het pad af. Ik pak een stok en vraag de paarden of ik er langs mag. Dat mag. Ze gaan voor mij aan de kant. Er lopen veel veulens bij. Ik klim over het hek.

Ik kom aan in Ostabat. Het is een klein dorp en volgens Phillipe is er nix te halen, maar er is een cafe. Om van de schrik te bekomen bestel ik een koffie en een cola. Praat wat met andere pelgrims die alleen maar Frans praten en hoogstens 15 woorden engels. Inmiddels kan ik 150 woorden Frans en nog wel een paar extra.
Vanwege de koffie en de cola krijg ik een stoot cafeïne binnen, daar pep ik zo van op, dat ik daarna weer verdwaal. Ik kan mijn gite niet vinden. Loop het dorp uit en weer in. Vraag een local en beland uiteindelijk bij ferme Gaineko-Extea, met zwembad en koud water.
Het welkom is in ieder geval verkoelend.


Vrijdag 28 september 2018
van Aroue naar Ostabat