Woedend

Philippe vraagt of ik er ook bij kom. Hij gaat in het Frans uitleggen hoe het hier allemaal in zijn werk gaat. Hij heeft daar veel woorden voor nodig. Af en toe vertaalt hij in het engels en dan noemt hij mijn naam. Dat is maar goed ook want ik let niet op. Er zitten 15 pelgrims onder het afdak van een voormalige school. Het is erg warm. Iedereen praat over de hitte. Pelgrims komen nat van zweet en inspanning bij de gite aan.
In de hal hangen instructies voor het gedrag van de pelgrim. De rugtassen moeten in plastic zakken. Die liggen in proppen klaar voor hergebruik. Er zijn planken voor de schoenen. Bakken voor de stokken. De kamers zijn ingedeeld op naam. Het staat op een krijtbord. Mijn naam staat er niet bij. Ik heb een uurtje geleden gebeld voor een plek, daarom krijg ik een opklapbed in de hal. Charlotte heeft de andere. Maar als Charlotte daarover bij Philippe protesteert, krijgt ze een bed in een kamer. Ik doe het anders en sleep mijn bed naar het washok, nu heb ik een private room. Hoe luxe.

Tegen 4 uur komt Philippe. Hij loopt en praat eerst uitgebreid met iedereen. En tegen vijven zitten we onder het afdak naar hem te luisteren. Ik begrijp dat hij uitlegt dat hier in de wijde omgeving nix is. Geen restaurant, geen supermarkt en een maaltijd wordt ook niet geserveerd. Dat is andere koek. Ik voel de onrust. Waar zijn we beland. Het lijkt of Philippe met opzet de spanning opvoert. Na een half uur, waarbij ik mijn voeten inmiddels in een bak met koud water heb gezet en een verhaal gepost, vertelt hij over de kast met voorraden. Hij heeft een soort van mini-epicerietje in de gite. De pelgrims kunnen bij hem terecht. Met raad, geld en daad.

Nog weer een half uur later is het zover. Iedereen staat voor de kast te dringen en roept: 'oh!'
Er is van alles. Chips en chocolade, tomaten en bier. Voor mij is er speciaal een vacuumpak met bio vega food. Daar wordt ik blij van. Als er ook nog kaas en Leffe is, kan mijn dag niet meer stuk.
Het afrekenen kost wat tijd. In een schrift schrijft Philippe alle verkochte waar. Met een liniaal trekt hij lijntjes en berekent de prijs inclusief het overnachten. Ik lig en eet voor 22.80. Maar omdat ik maar 25 centen kan vinden, doet Phillippe het voor 22.25.

Dan komt Pierre. Bezweet en bepakt komt hij binnen om zijn bed te bezetten. Echter, hij moet in de hal op het opklapbed naast mijn opklapbed als ik niet naar het washok verhuisd was. Pierre is het er niet mee eens. Hij wordt zelfs woedend. Dat zijn zijn eigen woorden. Pierre is een Duitser en ik versta hem goed. Hij is boos op Phillipe op een speciale manier. De woede trekt scherpe strepen tussen hem en Philippe. De stoom komt in vurige damp uit zijn oren. Hij levert zijn deken weer in en zegt: 'hier slaap ik niet.' Met slappe schouders legt Philippe de deken terug in de kast. Ik grijp gelijk mijn kans en vraag om dat extra deken. Ik wil ook een voordeeltje, slaap tenslotte tweederangs. Philippe kijkt van moet dat nou, maar ik krijg mijn deken.
Wat er daarna gebeurt is niet helemaal duidelijk. Philippe biedt Pierre 5 euro korting en later zie ik dat mijn extra deken verdwenen is.
Nog weer later legt Pierre aan mij uit dat hij 2 week geleden al gereserveerd heeft en nu begrijp ik het vuur uit zijn oren ietsje beter. Eerst dacht ik: 'een bed is beter dan geen bed'.

De zon gaat uiteindelijk rood en oranje onder. Iedereen start met pannen en glazen om de aangeschafte waren te koken en op te eten.
Phillipe vertrekt in vrede.
Pierre klapt zijn bed uit in de gang.
Ik zoek het washok op.
Welterusten


Donderdag 27 september
van Navarenx naar Aroue