Een uil in de nacht

Het is avond. Om 8 uur is het hier donker. Ik loop het bos in voor een wandeling na het eten. Het pad tussen de bomen is breed. In de verte zie ik licht, een open plek.
Daar komt geruis vandaan. Het komt mijn richting op. Een grote vogel vliegt hoog uit de bomen en klapwiekt met gespreide vleugels op mij af. Ik zie een witte kop. Twee ronde cirkels. Diep liggende ogen.
Het beest komt recht op mij af. Ik duik naar beneden. Even denk ik dat hij op mijn hoofd landt.
Maar hij strijkt neer voor mijn voeten. Het is een uil.

Het is een grote uil. Lichte veren. Donkere kringen rond het wit om zijn ogen. Een kromme snavel. Hij wipt een paar x op en neer als hij landt. Het is een uil zoals je in sprookjes ziet of in dromen.
Ik knipper met mijn ogen. Haal diep adem en zeg: 'hoi'.
'Kom erbij zitten', zegt uil en stampt met zijn poot op de grond.
Ik hurk naast uil. We zijn nu even groot.
'Ben je bang?' vraagt uil en trekt een poot op.
'Nee', zeg ik en schuifel een beetje opzij.
'Hmmm'.
'Ik zag je snavel en je klauwen,' zeg ik. 'En het is al donker'.

'Waar ben je bang voor?', zegt uil.
'Mijn heupen,' zeg ik 'Soms doen ze zeer en dan ben ik bang dat ik het niet kan. Einden lopen bedoel ik, dat mijn botten slijten door al dat geloop. Al die kilometers. Vandaag heb ik er 30 gelopen. Ik ben moe en voel het hier nog steeds.' Ik wijs naar mijn heup.
'Je kan veel,' zegt uil.
Ik slik en knik.
'Met lopen red ik me best'
'Maar..?'
'Nou..' en dan praten we tot het diep en donker is

Als ik opsta vraag ik: 'zijn hier wolven?'
'Ja,' zegt uil, 'er is een oude wolf, maar meestal is er een man in de buurt, die op hem past.
Er zijn ook jonge wolven trouwens, daar past niemand op. Kijk om je heen en pas een beetje op, maar dat doe jij wel.'
'Zijn ze gevaarlijk?' vraag ik.
'Voor mij niet,' zegt uil.
'Voor mij wel?'
'Dat ligt eraan.'
'Waaraan?'
'Aan jou'.
'Ik snap je niet,' zeg ik.
'Jij wilt antwoorden,' zegt uil, 'maar die heb ik niet.'


Zaterdag 23 september 2018
van Nogaro naar Aire-sur-l'Ardour