De boze wolf

Er loopt een wolf over het pad. Een oude versleten wolf. Hij (of zij) kijkt niet op of om. Alsof ik de moeite niet waard ben. Even later komt er een oude man langs. Hij blijft staan, wijst naar de wolf en praat in rap Frans. 'Je ne comprend pas', zeg ik. Die zin gebruik ik vaak als Fransen mij in het Frans aanspreken. Of ik zeg: 'un tout petit peu Franscais', en dan gebaar ik met mijn duim en wijsvinger een ruimte van anderhalve centimeter.
Vandaag zeg ik: 'je ne comprend pas,' omdat er net een wolf langsloopt die ik niet begrijp en even later een man die ik niet begrijp. De man gebaart naar mij en naar de wolf.
'Ik ben niet bang voor de grote boze wolf,' zeg ik en dat begrijpt hij weer niet. Volgens mij denkt de man dat ik wel bang voor de wolf moet zijn.

Gister sprak ik Vera. Ze liep met Nora sinds 3 weken over de Via Podiensis en ik was de eerste Nederlandse op hun tocht. We ontmoeten elkaar bij Gite Sylvie en Richard.
Ik was om 5 uur in de morgen opgestaan in Nederland, werd naar Schiphol gereden (dankjewel), het vliegtuig, daarna een bus, trein en nog es een busreis. Vervolgens liep ik 3 uur van Lectoure naar Marsolan op het heetst van de dag (30 graden). Ik kwam om 7 uur aan bij de gite en Richard zei: 'er is geen plaats meer.' Hij riep Sylvie erbij, ik had met haar gebeld en gereserveerd. Maar Sylvie keek ook van: er is geen plaats meer in de gite.
Ik besloot te blijven. Wat er ook gebeurt ik had het gehad voor vandaag. Dat begreep Sylvie ook wel, uiteindelijk ontdekte ze dat ze mij een paar dagen te laat in het boek had gezet. Ze bood excuses en een canapé in de huiskamer van de gite. Ik zei: 'oui, c'est bien'. Daarop klapte Syvie de canapé om en er verscheen een 2-persoonsbed.

Omdat het 7 uur was werd het diner direct opgediend. Ik zat bij Vera en Nora.
Toen ik vroeg of ze samen liepen ze zeiden dat ze geen relatie hadden. Ik dacht direct aan de ruis op de lijn tussen mij, de wolf en de oude Fransman. Ze vertelden dat hun vriendschap ontstaan was tijdens de yoga. Nora had vaker gelopen, Vera pelgrimeerde voor het eerst. Maar vroeger deed ze veel aan liften en soms was ze op het nippertje ontsnapt aan vrachtwagenchauffeurs, diplomaten en boeren. Toen ze es in Oostenrijk een lift nam belandde ze uiteindelijk in Griekenland. Ze was ook niet bang voor boze wolven en dat schepte een band.

Vanwege de yoga kon Vera zich goed focussen, ze probeerde daarmee haar lichaam te beheersen. Nora zat meer in haar hoofd, dat begreep ik ook weer. We wilden vooral 'uit het hoofd gaan', en 'grip krijgen op gedachten'.
Met elkaar streefden we naar verlichting en daarmee bedoelden we vooral lichtgewicht lopen. Dat is mijn stokpaardje en ik vertelde over alles wat ik thuisgelaten had. Bijvoorbeeld mijn afritsbroek en mijn lichtgewicht slaapzak.
Vera had haar pet laatst laten liggen in een gite en toen is ze 's avonds met de bus haar pet gaan halen. Die focus en de link met yoga. Gister heeft ze haar toiletas laten liggen, ergens. Ze deed pogingen de spullen te achterhalen, bellen enzo, maar nergens toiletspullen.
Ik vertel over de reiziger van de trans-siberien-express. Hij was even uitgestapt tijdens een stop en vergeten op tijd weer in te stappen. Daarop reed de trein weg met zijn rugzak, paspoort, geld en toiletas. Gelukkig had hij zijn pet nog, maar liever had hij zijn paspoort, geld en toiletas gehad. Het lijken allemaal kleine en grote boze wolven op de weg.

Op tafel staan flessen wijn. We tappen regelmatig bij, worden er nog vrolijker van. Alle grote en kleine boze wolven verschrompelen. Ze lopen gewoon voorbij, alsof we niet bestaan.
Als ik even later mijn canapé opzoek, trek ik het dekentje over mijn lijf en vertrek naar andere werelden


Woensdag 18 september
Van Marsolan naar Condom