My Tiny House

In de wc hangt mijn wetsuit, bodyprotector, shorty en wakeboardhelm. Er is een plank voor wc dingen. Aan de wand hangt een persoonlijk gedicht van de drominee, het dogma van Stroom Amsterdam, een sinterklaasgedicht, een wereldkaart, een tekening van Lydia Tamar, een kaart met de tekst: STILL SEXY AT 60. Op de deur een gekrijt gedicht die eindigt met: ....ga maar gerust want ik zal met je meegaan....
Mijn leven hangt in een tiny room.

Als ik op de pot zit kijk ik het halletje in. Daar hangen rugzakken in soorten en maten en heel veel jassen. Hoeden, een spin, een tas uit India , foeilelijke heuptasjes ( die ik stiekum draag) een vuurblok, een mtb helm.
Voor al die spullen heb ik haken aan de muur geschroefd. De slang van de stofzuiger bungelt aan zo'n een haak, de groene zuiger hangt eronder en rust op een paarse kruk, onder de kruk schoenen. Tegen de zijkanten bakken met slippers, mutsen en sjaals, handschoenen.

Ik woon hip. Niet vanwege de hippe spullen die ik vanuit de hele wereld meesleep naar mijn huis. Niet vanwege de stoelen die bij plaatsgebrek aan het plafond hangen, bonte kleuren, machtige uilen.
Nee, het Tiny-House concept maakt mijn woonplek superhip. En dat kwam precies op tijd.
Ik wilde namelijk verhuizen, was ontevreden en miste ruimte.
Mijn Kleine Huis. Als ik onrustig was kon ik niet van kamer naar kamer lopen. Door de gang, de trap op naar boven. Ik kon alleen ZIJN in de kamer of op het bed of het toilet. Niet bewegen dus.
Toen ik lang geleden vertrok vanuit een groot en luxe huis, liet ik bijna al mijn spullen achter. Ik woonde een tijdje in een huis vol spullen van Ellen. Na een jaar moest ik daaruit en vond onderdak in een klein huisje bij Huize Weltevreden.
Vergis je niet in die naam, er woonden vooral ontevredenen. Ik raakte besmet met dat virus en werd ook ontevreden. Over van alles en nog wat heb ik geklaagd en gezeurd.
En ook over Het Kleine Huis zeurde ik.

De redding kwam in de vorm van een artikel: 'Tiny houses in de lift!' schreeuwde het in De Metro. Direct stelde ik me zo'n lift voor. Ik zou een hangmat schuin van hoek naar hoek spannen. Mijn rugzak aan de noodknop. Ik dacht vervolgens aan de lifters die langs komen, terwijl ik nog lag te slapen, of Indiase curry maakte op een campingstelletje.
Maar ik ontdekte het dwaalspoor.
En vervolgens kwam ik erachter zelf in een Tiny House te wonen. Ietsje groter dan een tiny lift, maar in het artikel bedoelden ze wat anders met 'tiny houses in de lift'.

Ik bewoon een Tiny House.
Vroeger een concept voor armzalig wonen, nu is het Het-Nieuwe-Luxe-Wonen. En dat kan jan-en-alleman zich echt niet veroorloven. Ontspullen is een belangrijke voorwaarde voor deze vorm van wonen. Onthechten een voorwaarde voor ontspullen. En het begint met herwaarderen van basale waardes. Ik krijg een kick van die woorden. Ik zit in de lift, om die lift nog even op te wrijven.
En een Tiny House gaat niet alleen over ont- en ont-. Er zit ook pro-kant aan de zaak.
De prijs is laag, de zorgen miniem.
De tevredenheid keert terug

In een Tiny House zijn weinig materiële zorgen.
Immateriële zorgen lost een Tiny House nog niet op.
Dat blijft toekomstmuziek..