mijn broer Johan,
mijn vader Aries Hendrik
mijn moeder Grietje
mijn opa Johannes
mijn oma Aafke
Ze zijn dood.
Hun stoffelijk overschot rust 'zacht' op het kerkhof. Ik lees het op grafzerken: rust zacht.
Mijn lijf kromt bij die woorden. Ik probeer zacht rustende dode lichamen te verbeelden.
Zoete liedjes komen langs op kussens en wolken. Rust zacht..
De realiteit is koud en hard en vernietigend. Het vlees wordt opgevreten, uiteindelijk de botten aangetast. Nix blijft er over.
Een herinnering,
een ziel
...een zucht...
Voor mijn voeten een marmeren zerk, waarop gebeiteld: Aries Hendrik en Grietje.
mijn ouders.
Ik groet en leg rozenblaadjes
.........rozen verwelken, bloemen vergaan, maar mijn liefde voor jou zal bljven bestaan..... (i.p.v. rust zacht)
Ik kijk omhoog, naar de lucht, de wolken, blauwe gaten vol eindeloze ruimte. Zouden ze daar ergens zijn? Van boven op mij neerkijken?
'Papa wat vind je ervan dat ik leef zoals ik leef?'
Ik stuur de vraag omhoog. Zou hij veranderd zijn? Milder geworden, nu hij de aarde op afstand bekijkt? Overzicht heeft? Kijkjes achter de schermen kan nemen? Begrijpt en weet hoe het zit? In vrede rustend neerkijkt?
Wil ik zijn goedkeuring?
Voel ik hem knikken?
...goed zo. ...?
Mijn geliefde opa, oude vriendelijke man. De wijsheid van jaren verzameld en opgeslagen in die taaie energieke opa. Toen.
Begraven met Aafke, mijn oma, nauwelijks gekend.
Een graf, een zerk met grind.
Herinneringen.
'Jij kunt niet stilzitten,' zei opa, 'dat kon oma ook niet'.
Opa Johannes, hij leefde de laatste 25 jaar van zijn leven alleen.
Wat vond je daarvan? Hoe deed je dat opa? Heb je een advies?
Ik zie het gat in de heg. Het huis waar ik opgroeide. Grenzend aan dit kerkhof.
Als kinderen kropen we door die heg en speelden op het kerkhof verstoppertje. Bokje springen over rechtopstaande graven. De treurwilg. Bomen om in te klimmen. Het werkhuisje.
Mijn broer. Ik kroop met hem door de heg. We verstopten ons achter zerken, graven.
Nu heeft hij een eigen zerk. Dood en begraven. Bezig te vergaan. Aangetast. Ontbonden.
Johan. Mijn broer. Het verdriet is vers, slechts een half jaar oud.
Ik weet jullie
Oma en opa
Mama
Papa
Johan
