Hoe de kou mij laat overleven

Het is zo koud dat ik uren later nog bibber. Ik kan nix anders dan bibberen, trillen, de kou vibreert door mijn lijf
Het zit in mijn genen. Als kind van 6 ging ik met mijn zussen naar het zwembad. Het lag vlakbij ons huis, we moesten een blokje rond om er te komen. Op warme dagen hoorden we het gejoel vanuit het zwembad bij ons in de tuin.
Een zwemttas, een uurtje zwemmen, rondhangen mocht niet, daar kwam nix goeds van, volgens mijn moeder. Ik zie me nog staan in mijn blauwe zwempak met een witte blokjes. Na het zwemmen stond ik daarin te bibberen. Mijn herinnering zegt: altijd bibberen. Misschien kickte ik toen al op bibberen. Het linkt aan viberen. De snaren in mijn lijf werden geraakt.
Als mijn moeder in een gebloemde jurk kwam checken waar we mee bezig waren daar in dat toch wel dubieuze zwembad, en mij bibberend aantrof werd ik direct naar het kleedhokje gestuurd. Niet naar het schapenhok waar je in je blootje stond temidden van andere meisjes. Mijn zussen en ik moesten in de kleedhokjes. Naakt was niet voor het publiek, ook niet voor vrouwelijk publiek. Naakt was niet oké. Die boodschap heb ik goed onthouden.
Maar ik hield van het bibberen na de kou.

Ik weet nog van de nieuwe dominee, een (door mijn vader) bejubelde zij-instromer. Hij was spreekwoordelijk strenger dan de paus, die behoorde tot de afdeling van de vervloekte paapse afgoderij. Een ingewikkelde vergelijking, waarbij ik 'de nieuwe dominee' vergelijk met het gezegde 'strenger dan de paus', met de kanttekening dat de paus in mijn jeugd behoorde tot de vervloekte hoek.
Terug naar de nieuwe dominee; deze aanwinst van de gereformeerd vrijgemaakte wereld had een vrouw en 5 zonen. De zonen mochten niet zwemmen vanwege het bloot en het niet christelijke karakter van het zwembad. Ik was bang dat mijn vader beïnvloed door de nieuwkomer, ons zou verbieden te zwemmen. Mijn vader was, wat betreft de christelijke moraal, zwaar op de hand. Strenge dominees en voormannen beinvloeden hem en daarmee ons huis.

Hoe de kwestie van het zwembad door mijn vader gewogen werd is mij ontgaan, maar ik mocht blijven zwemmen. Rondhangen in het zwembad mocht niet. Maar ook voor de komst van de dominee mocht dat niet. Ik kan het nog steeds niet. Ik zwem, bibber, kleed me aan, bibber en ga naar huis.

Hier en nu moet ik echt de kou in. Het is alles of niets. Als ik niet ga weet ik zeker dat ik de dag niet overleef. Als ik wel ga bevangt de kou mijn lijf en mijn mind. Ging ik de voorgaande dagen zwemmen in een wetsuit, vandaag moet ik naakt. Het waait. Hoge golven slaan tegen de kant. Ik haal adem en zet mijn voeten in het water. Het is kouder dan gister. Ik laat me zakken. Zwem.
Ik geniet, vind het 'lekker', zwem naar de boei midden op het meer. Het water voelt steeds kouder. De golven slaan in mijn gezicht. Ik probeer te denken aan alle stress, spanning en werkdruk. Het lukt niet. Er komt een grote golf aan. Ik ga kopje onder, worstel me naar boven. Ik voel de kou bezit nemen van mijn lijf.

Als ik terugkeer, de kant op loop, ben ik zo koud en bibber ik zo hevig dat mijn geraamte rammelt. Mijn lijf schudt op haar grondvesten. Ik kan het niet stoppen.
Ik denk nu alleen nog aan de kou, het bibberen, mijn warme vest.
Alle gedachten zijn weggespoeld. Alles wat er gebeurde is onvindbaar.
De kou is zo intens dat hier en nu alle snaren in mijn lijf vibreren