Ad, hopeloos verdwaald. (afl. 35)

Omdat Ad zich onvoldoende gereliseerd had, dat hij, door rechts te blijven fietsen op de hoofdweg naar het dorp terecht was gekomen, was het hem op de terugweg ontgaan dat hij tijdig deze weg naar links had moeten inslaan.

Ad begon te transpireren en hij maakte zich ook zenuwachtig. De input van z'n gedachten brachten tegenstrijdige reacties teweeg.
Hij zou naar de weg vragen. Links van de weg zag hij een boer aan het werk nabij een klein café-restaurant.
De man sprak geen woord over de grens evenmin als Ad. Maar bij het woord camping viel bij hem het kwartje. Hij gesticuleerde en verwees hem naar de eerstvolgende weg links. Ad opgelucht, dan zat het gelukkig toch allemaal wel snor. Er viel een pak van hem af.
Na weer een kwartier fietsen had Ad er geen fiducie meer in. Het klopte blijkbaar toch niet. Hij stapte af en begon aan z'n appels om z'n dorst te lessen. Op van de zenuwen kon hij die appelbrokken amper door z'n keel murwen. Hij had een kurkdroge mond.
Ad weer op de fiets terug. Hopelijk ontmoette hij dat boertje nog die hem zo vriendelijk de weg had gewezen. En warempel, hij was nog bezig met z'n werkzaamheden. De communicatie leidde tot niets en de man was zo vriendelijk, al lopend naast de fiets, Ad mee te nemen naar z'n kleine huisje waar z'n vrouw zich over Ad ontfermde door hem drinken aan te bieden.

Ad bevond zich weer op de grote asfaltweg en na vijf minuten fietsen zag hij rechts een klein cafeetje. Misschien konden ze hem daar verder helpen. Hij bestelde een cola en vroeg de serveerster vervolgens naar de weg. Zij sprak alleen Portugees en haalde er iemand van de stamgasten bij. Het mocht niet baten.
Vermoeid hield Ad het voor gezien en met de moed der wanhoop begaf hij zich weer op weg. Tot overmaat van ramp hield de accu van z'n elektrische fiets er ook mee op.
De zon brandde genadeloos op z'n hoofd en de weg naar boven was een stevige helling. Ad had een gevoel of hij in een soort shock terecht kwam en in een flits realiseerde hij zich: "Ik moet de politie te hulp roepen".

Omdat hij nu van de helling fietste, terug naar de taveerne, was hij in no time weer op de plek waar hij vandaan gekomen was. Een andere serveerster was wat toeschietelijker als de eerste serveerster en op haar mobiel ontdekte ze een stuk of zeven campings in de omgeving.
Ad was zo stom geweest zonder een enkel adres weg te gaan en de naam "camperstop Messines" kon hij zich ook niet meer herinneren. Er kwam geen click bij één van die campings die de aardige serveerster de revue liet passeren.
"Bel alsjelieft de politie", meer wist Ad niet uit te brengen.
Aldus geschiedde.......