En zijn banier over mij was de liefde 31

Hoewel het zeewater nog te koud was om er in te zwemmen, was er toch menig restaurant met het zicht op de zee waar je heerlijk kon genieten van een voorjaarszonnetje met een temperatuur van zo'n twintig graden.
Vera voelde zich bijna schuldig, maar in het samenzijn met Ad, de gezamenlijke etentjes, de wandelingen op de boulevard en een man naast haar die oprecht van haar hield, het was allemaal te mooi om waar te zijn.
En toch was het zo.
Met regelmaat kwam het terugkerend refrein uit hun huwelijks preek in haar gedachten: "En zijn banier over mij was de liefde."

Nog diep verwonderd was Vera over het feit dat ze zoveel jaren zonder God had kunnen leven.
Met deernis dacht ze terug aan een huwelijk van ruim tien jaren met haar vorige partner, die ze aanvankelijk bemind had. Bij het schrijden der jaren voelde hij zich steeds meer als een vreemde in z'n eigen lichaam en kort na hun uiteindelijke scheiding onderging hij een geslachtsverandering.
Ze was zo dankbaar hoe tijdens de pastorale gesprekken met haar domina, ze steeds meer verzekerd werd dat God een streep had gehaald door alle droefenis van de voorafgaande jaren en dat het goed was geweest om in te gaan op de avances van Adriaan Quispel.
Deze en nog veel andere gedachten kwamen tijdens de wandelingen en de gezamenlijke drankjes op de terrasjes in haar gedachten terug.
Ze was vervuld van de goedheid van God dat haar af en toe de tranen in de ogen sprongen en Ad de vraag ontlokte: "Lieve schat, het gaat toch goed met je?"
Vera: "Lieve Ad, je kunt je niet voorstellen hoe gelukkig ik met je ben en dankbaar voor al je lieve attenties. Ik hoef me voor jou niet anders voor te doen dan dat ik ben. Jij was het vooral waardoor er bij mij een deur open ging waardoor ik God leerde kennen. Ik ben er nog zo van onder de indruk, al die aardige mensen die we in het afgelopen jaar hebben leren kennen. O Ad, hoe zal God ons leven verder leiden?"

Adriaan, die ook zo z'n eigen zachte mannelijke kant had, kon zo af en toe zijn geliefde aankijken met zo'n vurige - en tegelijk blikken van verwondering, een liefdes taal ingebed en verzonken in een bijna bovennatuurlijke dimensie.
Nou was het echt niet zo dat dit één voortdurende continue situatie was. Wanneer dat het geval was geweest zouden ze als twee engelen zijn weg gevlogen, ver naar onbekende horizonten,
Ze stonden stevig met beide voeten op de grond, af en toe overweldigd van een geluksgevoel dat God hen beiden samen bracht.

Nog een paar dagen in Portimao te hebben doorgebracht, kreeg het camper leven hen ook te pakken, maakten leuke korte ritten in de omgeving om vervolgens koers te zetten naar een camping in het nabij gelegen Alvor.