De romance tussen Adriaan en Vera - 10 -

Adriaan aan het woord:

Ik zit in de tuin en Vera zit naast me. Het is zaterdag en het lijkt wel of er aan het mooie weer geen eind komt. Eigenlijk zou ik moeten schrijven: Vera en ik zitten in de tuin. Maar nu kan het me even niet schelen hoe het hoort en wat niet hoort. Ik weet wel dat ik me onwaarschijnlijk gelukkig voel. Ik voel het niet alleen, ik ben het ook.

De maand is voorbij gevlogen. Vera heeft mij negen brieven gestuurd en ik heb haar negen brieven gestuurd. Alle ontvangen brieven van Vera heb ik gebundeld in een roze lint met een kleurig label: "Van Vera aan Adriaan".
In mijn rechtlijnig denken dacht ik: Dat gaan we zo een half jaar volhouden. Op mijn manier wist ik precies wat wel goed zou zijn en wat niet paste. En al mijn goede voornemens liggen op een grote hoop.

Ik wil proberen mijn gedachten ordelijk op papier te zetten. Wilden we onze relatie op de rails zetten, dan zou er nog heel wat water door de Rijn moeten vloeien om onze doeleinden te bereiken.
Vera heeft meerdere keren lang met haar beide kids gepraat. In het begin wisten ze nog niet goed hoe te reageren. Ik ben hun papa niet. Deze dingen hebben we tijdens onze briefwisseling ter sprake gebracht. Ik stelde aan Vera voor dat de jongens me gewoon bij m'n voornaam zouden noemen. Niks geen mijnheer of iets van dien aard.
Vanmorgen toen ik in mijn Seat Marbella aan kwam en aanbelde bij Vera's huis, stapten Gert en Hans, zo heten de jongens, als twee lieve gedresseerde hondjes op me af en zeiden met een twinkeling in hun ogen:
Dag mijnheer Adriaan.
Ik corrigeerde hen: Wanneer jullie willen, zeg dan liever: "Dag Adriaan".
Beiden kleurden een beetje, kwamen me opnieuw tegemoet: "Ook goed, dag Adriaan". En de andere giechelde: "Dag nieuwe vriend van mama" en daarna renden ze naar boven.

Toen de knullen uit zicht waren, riep m'n meisje: "Kom ik ook nog aan de beurt?" We vielen in elkaars armen en hebben een paar minuten hartstochtelijk gezoend. M'n hart ging als een razende tekeer, al m'n goede voornemens ten spijt. Toen ze m'n verbouwereerde gezicht opmerkte, schaterde Vera het uit.
En nu zitten we, in de schaduw van een reusachtige parasol, in haar tuin. Het is de bedoeling dat ik een heel weekend blijf. Uiteraard slaap ik in de logeerkamer. Ik kan nog niet goed begrijpen dat dit allemaal gebeurt. Tijdens m'n autorit hier naar toe dacht ik nog wel: We gaan samen heel wat tijd uittrekken om met z'n tweetjes te bidden. Maar nu weet ik het allemaal niet zo zeker meer. Ik verdrink in die mooie blauwe ogen van haar en zeg tegen mezelf: "Hou je nou maar koest Adriaan. Alles sal reg kom. Je bent gewoon alleen maar heel erg verliefd."



Vera aan het woord:

Nadat ik had gelezen, wat Adriaan allemaal had opgeschreven, dacht ik:
"Wat is het toch ook een romantische man!" Vroeger op school vond ik hem een knulletje en nu zie ik hem als een prachtige man. En ik realiseer me, na alles wat ik in de afgelopen twaalf jaren heb meegemaakt: "Er is geen grotere geluksvogel dan jij, Vera Westerduin!" Jij hebt een grote vis aan de haak geslagen. Zo voelt het niet alleen; maar het is ook zo. Ik ben blij dat Adriaan hier naast me zit. Het lijkt net of we elkaar inmiddels al jaren kennen.
M'n jongens, Gert en Hans, hebben het eigenlijk best sportief opgevat, dat er een vriend in mama's leven is gekomen en dat ze hem gewoon Adriaan mogen noemen. Ik begrijp best dat het allemaal nog heel erg wennen voor hen zal zijn. Maar ik reken er op dat er in de loop van de komende jaren zeker een vertrouwensband tussen hen zal groeien.

Ook in de gesprekken met mama heb ik veel gepraat over dat nieuw ontvangen geloof. Ik voel een grote liefde voor Adriaan en eveneens heb ik zoveel van Gods liefde ontvangen, dat daarover m'n woorden tekort schieten. En dat is nog maar het begin. Ik ben reëel genoeg te beseffen dat we samen in de nabije toekomst nog heel wat problemen het hoofd zullen moeten bieden. Maar, ik sta er niet alleen voor. Adriaan is een rots in de branding. Hij houdt van me met z'n hele hart.