Ontmoeting - 8 -

Het was een zonnige nazomerdag dat Adriaan in de vroege avond richting Bodegraven reed. Vera en hij hadden afgesproken om elkaar om zeven uur te ontmoeten in restaurant "Het Gemoedelijke Schaap". Hij moest er een beetje bij grinniken. Hoe was het in haar hoofd opgekomen om een restaurant te kiezen mer zo'n aparte naam.
Hij kon niet ontkennen dat hij tegelijk nogal zenuwachtig was.
Fijn, dat het weer zo meewerkte. Misschien konden ze buiten op een terras zitten. Omdat Adriaan hoogst zelden buiten de deur ging eten, had hij nog even z'n etiquette boek er op nageslagen. Hij kon het zich niet permitteren om fouten te maken in die ontmoeting.

Hoe zou ze er uit zien? De beeltenis had hij in zijn hoofd geprent, zij het dan die van vijftien jaren terug. Z'n Tom had hem niet in de steek gelaten. Hij had inmiddels de snelweg verlaten en had nog vijf minuten te gaan. Zoals hij gewoon was, wanneer hij enigszins nerveus was, deed hij nog gauw een paar schietgebedjes. God zou er wel begrip voor hebben. Tussen statige eikenbomen zag hij het restaurant liggen en draaide zijn Seat Marbella de parkeerplaats op.
Hij zou haar een hand geven; huggen durfde hij nog niet. Adriaan deed z'n best die stroom van gedachten een halt toe te roepen. Hij was nog mooi op tijd: tien minuten voor zeven.

In een oogwenk had hij het terras overzien en zag dat er in de rechter hoek vlak bij een grote eikenboom een leuke plek nog onbezet was waar ze ongestoord zouden kunnen praten. Hij liep naar de receptie en vertelde dat mevrouw Westerduin voor twee personen een plek had gereserveerd. Nee, ze hadden er geen probleem mee dat ze samen op die leuke plek bij de boom plaats zouden nemen.
Het was amper zeven uur en daar gleed een hemelsblauwe Fiat Panda de parkeerplaats op. Adriaan deed z'n best niet al te opvallend te gaan staren wanneer ze uitstapte.
In een fractie van een seconde kruisten hun blikken elkaar terwijl een brede glimlach haar gezicht sierde.
Nee, nou niet blijven zitten en...... vooral niet hollen. Hij liep Vera tegemoet. Goh, ze was nog steeds die mooie meid van vroeger, zij het dat haar gezicht een beetje getekend was. Blauwe ogen, blonde haren. Hij had het mee dat hij met kop en schouders boven haar uitstak.
Zij was de eerste die z'n naam riep: "Oh, Adriaan!" Ietwat te statig gaf hij haar een hand terwijl Vera zich even tegen z'n grote lijf aanduwde om haar zelf daarna weer in bedwang te houden.
Breed lachend keek ze hem aan. Adriaan kon het niet helpen dat hij een hoogrode kleur had gekregen. Gewoon negeren.
"Vera....., meid, wat 'n verrassing! Het is er nu toch van gekomen...."
Hij leidde Vera als gentleman naar de plek.
"Vind je het een goed idee dat we hier gaan zitten?"
Ze knikte terwijl ze hem stralend aan bleef kijken: "Je bent eigenlijk weinig veranderd...... Het rode haar waar ik je vroeger wel eens mee plaagde, heb je nog steeds."

De avond ging in een roes voorbij.
Bij een glas wijn aan het begin van de avond legde hij even zijn hand op haar hand, misschien tien seconden die wel een eeuwigheid leken te duren, terwijl ze elkaar verwachtingsvol aan bleven kijken. Toen trok hij voorzichtig z'n hand weer terug. Het ijs was helemaal gebroken.
In die twee uur durende ontmoeting was geen enkele onderbreking terwijl ze toch aandachtig naar elkaar luisterden. Voordat ze er erg in hadden was het al weer negen uur en Adriaan riep de ober dat hij graag af wilde rekenen.
"Zullen we elkaar over een maand weer zien?"
"Over een maand, zei jij? Dan pas? "
"Ja, over een maand", terwijl een brede grijns over z'n gezicht trok.
"En we sturen elkaar twee maal in de week een brief. Geen mail, maar gewoon een brief; op z'n ouderwets."