Een exclusief interview - 9 -

- fictie -

Wat Vera's moeder ervan vindt.

Als buitenstaander had ik het voorrecht nog heel recent Vera's moeder te ontmoeten. Ik was er reuze benieuwd naar hoe zij al de gebeurtenissen rond haar dochter heeft meegemaakt.
Net als haar dochter heeft zij blond haar, wel gepermanent en ook blauwe ogen. Vera lijkt duidelijk op haar moeder.
Ze wist dat ik zou komen en haalde bij de bakker een paar appelbeignets,
niet wetend dat dat m'n favoriete gebak is. Dat was echt een traktatie voor bij de koffie. Ik schatte dat Vera's moeder een jaar of tien jonger is dan ik.
Als makelaar zit haar man nog volop in het arbeidsproces.

Om het gesprek wat gemakkelijk te maken stelde ze zich bij haar voornaam voor: "Nel Westerduin, zegt u maar gewoon Nel".
Willem Anne is mijn doopnaam; nu werd het Wim.
In de nabijheid van Bodegraven bewonen Nel en haar man een soort van woonboerderij. Alle kinderen zijn het huis uit. Vera is de jongste van drie kinderen.
Nel is al lang blij dat haar man geen antipathie opgebouwd heeft dat zij gewoon 's zondags naar de kerk gaat. Zijdelings kwam het ter sprake dat het ook niet zo slim van haar was om van haar man te verwachten, om, als voorwaarde tot een huwelijk, dat deze met haar naar de kerk zou gaan. Hoewel ze zich op geestelijk gebied best wel eenzaam voelt, onderhouden ze samen toch een puike relatie. Zij zelf doet er alles aan om het hem naar de zin te maken.
Ze vindt het wel jammer dat ze met Ab niet kan praten over al die zaken die voor haar van het grootste gewicht zijn. Om die reden is ze zo dankbaar over alles wat er gedurende de laatste maanden in het leven van Vera is gebeurd. Nel ervaart het zelf als een gebedsverhoring, eerste klas. Zij had ook zelf echt geleden onder de stuk gelopen relatie tussen Vera en Hans. Vera had eigenlijk nooit de details verteld waarom het tussen haar en haar man niet boterde. Nel had echter wel een vermoeden maar communiceerde dat niet.

Nel is nog steeds perplex over de veranderingen die er gedurende de laatste vijf maanden in het leven van Vera heeft voorgedaan. Ze raakt er niet over uitgepraat en gedacht. Het voelt zo goed nu ze, als het ware, een maatje heeft met wie ze heel vertrouwelijk kan praten over intieme geestelijke zaken. Met haar ruim opgedane levenswijsheid kan ze heel veel aan Vera kwijt. Kwam Vera vroeger misschien een keer of vier in een jaar op bezoek, tegenwoordig komt ze buiten werktijden elke veertien dagen wel een keer langs.

Ze vindt het allang prima dat Adriaan, Vera's vriend, aangesloten is bij een evangelische kerkgemeenschap.
"Vind jij ook niet, Wim, uiteindelijk geloven we toch immers in dezelfde God en in één Heer Jezus Christus die voor de zonden van de mensheid stierf"? Wat Nel zei, kon ik alleen maar beamen. Aan de glans op haar gezicht te zien, begrijp ik hoe echt haar doorleefd geloof is. Tegelijk ben ik voor hen samen heel blij dat Vera en haar moeder elkaar de rest van hun leven tot grote steun zullen zijn.