Adriaan en Vera - 3 maanden later

- inmiddels drie maanden later (5) -

Beste Vera,

Het voelt aan alsof ik je een tijd lang in de steek heb gelaten. Het zou zo maar kunnen zijn, dat je dacht: "Waar blijft ie nou. Hij laat niks meer van zich horen".
Nadat ik in m'n vorige brief aan jou schreef, dat ik voor jou en jouw situatie zou gaan bidden, toen heb ik dat ook dagelijks gedaan. Dat had ook tot gevolg dat er een bepaalde verwevenheid tussen ons groeide, tenminste in mijn denken aan jou. Enerzijds vond ik dat wel verwarrend.
Lang terug in de tijd, vooral dat laatste jaar op die middelbare school, was ik toch zo'n soort stille aanbidder van jou, zij het op een afstandje.

Ondanks de ernst van jouw situatie, realiseer ik me toch dat die gevoelens van toen, terug keren. Soms dacht ik: "Je moet Vera los laten. En je moet je realiseren dat ze moeder is van twee kinderen".
Makkelijker gezegd dan gedaan.
Ja, af en toe, was ik compleet confused over de hele situatie en de subjectieve positie die ik daar in genomen had. Dat is er de reden van dat ik een hele tijd niets meer van me heb laten horen.
Anderzijds ging ik me ook realiseren dat Hans besloten had je te verlaten om daarna op een andere manier zijn leven weer op te pakken.
Gedurende enkele weken heb ik toen indringend al die factoren met God gecommuniceerd.
En heel geleidelijk aan realiseerde ik me dat er een groeiende vrede in m'n hart kwam omtrent de hele situatie.
Het laat zich een beetje moeilijk uitleggen.
Je bent altijd een slimme meid geweest, rationeel denkend, en nu, buiten je eigen wil, terecht gekomen in een samenlevingssituatie waarvoor je niet gekozen hebt.

Woon je nog samen met Hans?
En, wat belangrijker is, hebben jullie gepraat met jullie beide knullen?
Wanneer je het op prijs stelt, wil ik graag contact met je blijven houden.
Als dat laatste het geval is, laat het me weten.

hartelijke groet,

Adriaan.