Aan zijn zijde

Zachtjes zoemde de motoren van de glimmende auto.
"U bent ontvoert, we nemen u mee". Op de voorstoelen zitten een dame en een oudere heer. De bestuurster spreekt de bijrijder aan, " ja we brengen u ergens heen, een onbekende bestemming". "je meent het" sprak de oude heer, in driedelig pak. "Nou nou nou". Een stop verder stapte een directeur in. Een van directeuren, de D.J. man. In eens herkende de oude man. "DerkJan, kom ie dr ook bij in, die dames hebt me ontvoert zegt ze". Komt allemaal goed zegt DJ, en laat de vorige bestuurder achterin stappen om zelf het stuur over te nemen. Paar minuten later parkeren we de auto bij een bistro/ pannenkoekenhuis.
Samen helpen we de oude man uitstappen en tussen twee dames in loopt de heer naar binnen. Hij glimt en zijn ogen lachen. "Woar bringt ie lui mej henne".
In de gang loopt mijn oudste schoonzus. Opa herkent haar gelijk, " woar kom ie now weg". Mijn schoonzus lacht en zegt , van het toilet.
We nemen Opa mee naar een leuke ruimte waar ineens alle volwassenen gaan staan. "Tjonge tjonge, wie bint hier allemoale". Een voor een groeten de kinderen hun vader (schoonvader). Ze feliciteren hem met zijn 87ste verjaardag. We krijgen een ruimte aan gewezen om te gaan zitten. Een ruimte met mooie ronde nissen alsof je in een opslagruimte bent die je naast grachten vind (Utrecht). Ook lijkt het alsof je op een balkon zit want er loopt een fraai hekwerk achter de stoelen langs. Beneden blijkt een sfeervolle wijnkelder te zijn.
Na de ruimte te hebben bezichtigt nemen we plaats om de tafel die op het balkon staat. Pa zit aan het hoofd van de tafel.
Hij kijkt de kring rond en kijkt nog een keer. Daarna vouwt hij zijn handen en geeft aan dat hij graag wil bidden met deze mensen waarvan hij inmiddels heel goed heeft begrepen dat het zijn kinderen zijn, met of zonder aanhang of alleen de aanhang. Hij is geroerd, hij wil bidden en danken. Dat is het eerste wat hij in deze kring wil. Hij getuigd dat hij zich rijk weet en zo dankbaar is dat hij hier ons mag en kan ontmoeten. Het is zo bijzonder dit worden als een kind, hij zeker een ding altijd zal blijven doen, bidden danken en God loven. Hij sprak zijn woorden van dankbaarheid uit en zijn oudste zoon ging met ons in gebed.
Het was een bijzonder samen zijn als familie bij elkaar.
Het maakte mij ook rijk en ik voelde mij aan zijn zijde terwijl hij er al jaren niet meer is.
Die werkelijkheid dat zijn zoon, mijn man bij onze Hemelse Vader woont ,is al zo gewoon, maar op dagen van dit soort ontmoetingen ben ik een soort van ontregeld. Het overkomt me gewoon. Ineens weet ik dat je wanneer je ooit gehuwd bent geweest toch echt wel voor altijd verweven bent ook al ben je singel geworden. Die persoon is een tijd aan je zijde geweest, daar kan je niet omheen.

Dat geld voor verweduwde en voor gescheiden mensen.
De emoties die erbij komen zijn niet samen te vatten of te voorspellen. Ze komen en gaan weer, zijn voor naasten vaak moeilijk te vangen en voor de betrokkene niet gemakkelijk te verwoorden. Het is een zijde geworden in je levens verhaal, zijn zijde of haar zijde. Hoe dan ook, je kan er niet omheen.

Ik weet me getroost, Hij, God is altijd aan mijn zijde.