Zomaar een zaterdag morgen,

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik was nog dertien, en mijn jongere zusje nog net geen vier.
Die ene zaterdag morgen. Iedereen sliep nog.
Ik was al wakker, en de kleine blonde dame ook.
Niet zo gek wanneer je weet dat er in de kamer beneden een doosje staat met twee hangers die voor jou zijn. Alleen mag je er niet aan komen, maar als je grote zus erbij is dan mag het wel. Natuurlijk is die grote zus wakker. Zij vind het ook een soort van spannend en wil jou graag helpen.
Daar zitten we dan met z'n tweetjes in de kamer waar we meestal met zijn achten zijn.
Het is er stil, alleen het tikken van de grote Friese staartklok is te horen.
Samen deden we de doos open, daar lagen ze, jou hangers. Banaanvormige huidkleurige hangers. Piep klein draai knopje met een min en een max kant, die moet op min staan. Een piep klein aan en uit knopje waar ook nog een T stand op in te schakelen was. Het toestel stond nog op uit. Dat moet. Ook was er een klepje, daarachter zat een piepklein batterijtje.
Kijk meis, weet je het nog. Gisteren hebben we het samen met mamma geoefend. Nu doen wij het samen. Probeer het maar.
In welke oor past deze? Aan het banaanvormige apparaatje zat een slangetje met daaraan een afdruk van de binnenkant van jou oorschelp. Een linker en een rechter. Dus we moesten wel goed kijken welke in links en welke in rechts past. Met een kleine draai beweging deden we de toestellen in je oren. Zitten ze goed? Je knikte. Nu zal het gaan gebeuren. Je keek mij aan met je grote blauwe kijkers. Ik keek jou aan en had mijn vingertopje bij de aan en uit knop en schakelde een voor een de toestellen in. Verwachtingsvol keek jij naar mij. Ze zijn aan hoor je dat, vroeg ik. Je keek naar mij en schudde nee. Kom maar zei ik en voorzichtig draaide ik een heel klein stukje aan het kleine volume knopje. Je ogen werden groot, en je luisterde, en luisterde. Keek om je heen, en luisterde weer. Je hoorde iets, iets nieuws. Ik wist niet wat. Wat hoor je, je keek me aan met grote vraag ogen die bijna bang leken te zijn. Al zoekend naar wat en waar dit geluid vandaan kwam keek je. Je kon het niet herkennen en ik wist niet welk geluid jij in onze vertrouwde kamer had gemist. En geluid wat voor jou bijna angstig klonk. Opzoek naar het geluid wat ik gewoon vind en wat jij niet eerder had gehoord. Jij hielt mij stevig vast, en probeerde mij te duiden wat je hoorde. Ineens begreep ik het, de klok, de oude Friese staartklok, dat moest het zijn. Samen met mijn zusje liep ik naar de klok, de slnger gng heen en weer, en met het heen en weer gaan was er dat geluid, gglik....ggglak.... ggglik... ggglak.. De ouderdom van het uurwerk was hoorbaar, dat maakte het geluid een soort van onaangenaam. Samen met mijn zusje stond ik voor de klok, langzaam ging ze de link leggen tussen de slinger de klok en het geluid wat daarbij hoorde. Ik liet het haar zien, de klok, de staart, het uurwerk achter de wijzerplaat. Bijna half tien, bijna tjd voor de slag, ik probeerde mijn zusje er op voor te bereiden dan er een slag kwam, ik wees de wijzer aan en zei let op, trrrr gggr ping. Ik kende de klok goed en wist wanneer de trrr ggggr ping zou komen en dus kon ik precies mijn let op vinger naar de klok wijzen, en opnieuw grote wonder ogen van mijn zus. Zo ondekte we die morgen de pomp van het aquarium en het water borrelen, het bestek geluid, het klikken van aan en uit knoppen, het heen en weer schuiven van stoelen.
We zijn de hele huis door gelopen op zoek naar nieuwe geluiden, en het waren er vele. De kraan die loopt of druppelt, voetstappen op de trap, neer zetten van bekers of kopjes. Sommige speelgoed dingen.
Na thee-uur hoortoestel gingen ze weer uit, was je weer lekker in je eigen rustiger wereld. Wat zal je moe zijn geweest naar die zoek tocht.

Wat ze allemaal aan geluiden heeft gemist kan ik nooit precies na gaan. Dat ze veel miste begreep ik in zeker wel. In de zoektocht van mijn ouders naar de soort van trage taalontwikkeling van mn zusje had ik al veel mee gekregen. KNO artsen, hoor testen, amandelen knippen , buisjes zetten, en logopedie lessen waar ik ook wel met mijn zusje heen ging omdat mijn moeder nog meer kinderen had.
Ook waren er genoeg humoristische dingen voorgevallen.
Ooit toen zus lief net uit bad gehaald was. "Zo dame heb je schone billen.. Haar antwoord was heel spontaan, "ome Willem?". Zo vroeg mijn vader aan de kleine dame ook wel eens, he vriendin, doe het licht even aan, of doe de deur even dicht. Vaak moest hij daarvoor in herhaling, en na twee keer werd de herhaling een stemverheffing waarop mijn vrolijke zusje zei, ja hoor pappa, wil wel. Zij had niet eens n de gaten dat pappa al bijna boos was, ze verstond hem nu pas.
Haar leven veranderde met de komst van haar hoortoestellen, toch konden we helaas niet zeggen dat ze toen wel goed kon horen. Het was een hulp middel. Ook al zijn deze hulpmiddelen in mogelijkheden gegroeid, het is en blijft een hulp middel, met alle voor en na delen. Oogcontact maken is heel belangrijk voor goed horende mensen maar voor slechthorende mensen in het bijzonder.

Door mijn zusje heb ik geleerd om gelaat gericht te zijn, om duidelijk te spreken, en om me in te leven in hoe de wereld van de ander zou kunnen zijn, terwijl het voor mij gissen blijft hoe het is om slecht te horen, en zij nooit zal weten hoe het is om goed te kunnen horen.

Geloof me alle beide hebben voor en nadelen, en niemand is daar meer of minder door.