En, ze mocht blijven fluiten..

Het is onrustig in de buurt van het kleine Friese plaatsje Katlijk.
Stille snelle figuren wisselen toneel met vijandelijke voertuigen.
De dreiging neemt toe. Zo was het de hele week al, ronkende vliegtuigen, en rond trekkende troepen. Waar ze zich precies wilden vestigen was niet helemaal duidelijk. Het leken wel duiven die richting bepalen door cirkelend rond te vliegen.
Ergens midden in de weilanden stond een kleine boerderij. Hait Mem en een aantal kinderen woonden er. Klein en knus en gezelligheid was meestal in de woning te vinden. Kleurige gordijnen konden de ramen verduisteren, en voor de muzikale noot was er de zanglustige kanarie. Nu was er geen echte rust. Geen zanglust ook. Hait beende heen en weer. Hij was er niet gerust op wat er zou gaan gebeuren. Hij hielt zn kroost in de gaten, niet te ver meer het erf op.
Het leek rustiger te worden. In eens klinken er schoten. Over en weer, en nog een keer.
In een mum van tijd heeft Hait de bjern de kelder in, de meiden en ook de kleine peuter. Mem stommelt ook van de kleine trap af de kille kleine kelder in. Boven hun hoofden klinken de schoten nog dichterbij. Tijd om andere dingen mee te nemen naar beneden was er niet geweest. Daar zaten ze, het gezinnetje. Niet precies wetende voor hoe lang. Het onrustige geluid kwam steeds dichterbij. Zo dichtbij, dat ze beneden in de kelder bijna niet meer durfde ademen. Het floot buiten, en het rinkelde, glas sneuvelde. Glas, van de ruiten van waar dan ook in het huis. En het floot... De wind blies zodat het voelbaar onder de deur van de kelder door tochtte... De spanning in de kelder was groot. Blijft het geluid van kogels klinken, komende voetstappen dichterbij, komen ze binnen in het voor hun zo vertrouwde huis, de vreemde mannen met de vijandelijke kleding? Of zouden er anderen, de geallieerden, in hun huis komen waardoor het veilig zou lijken. Ik zou niet weten hoe lang ze daar hebben gezeten. Waarschijnlijk wist die het mij vertelde het niet eens precies. Langzaam maar zeker stierven de onrustige geluiden weg. Geen marsende laarzen, geen knallende geweerschoten, geen weg rijdende voertuigen. Ijzig stil, geen enkel geluid te bekennen, zelfs geen vertrouwd geluid..
Voorzichtig deed Hait de kelder open om polshoogte te nemen.
Boven lagen overal glassplinters uit de vensters. Het gordijn leek weg gewaaid. En toch het hing nog. Werkelijk een wonder, het gordijn hing als een beschermdoek over de kooi van de zanglustige kanarie. Hait haalde de kooi uit de doeken. Wat een wonder, gespaard, hij zijn vrouw zijn kinderen en jawel gaat gij niet vele vogels te boven, ook de kleine zanglustige kanarie was gespaard en ze mocht blijven fluiten.
Het huis bleef zelfs vertrouwd klinken. Hoe groot is God.