Hij was tot tranen toe bewogen

Al vroeg klinken de vrolijke meiden stemmen in mijn huis. Naast het thuis wonende volkje stuiteren ook de kleindochters binnen. Hun mamma moet om kwart voor acht op haar werk aanwezig zijn. Oma past op. Dat wil zeggen dat ze een van de dames naar school brengt. De andere dame is de hele dag bij Oma thuis. Samen met TimAndre eten we een broodje. De jongste dame kan vanmorgen eerst nog lekker bij tante Jenine blijven terwijl Oma haar grote zus naar school brengt.
Zo gebeurd het dat ik al vroeg in de auto zit.
Wanneer Marjon goed en wel in haar klas zit besluit ik door te rijden naar de AH in Hardenberg. Even een paar boodschappen halen. Bij de AH is een betaalde parkeerplaats. Je kaartje moet je na afloop in de betreffende automaat stoppen en vervolgens het aangegeven bedrag betalen.
Bij de automaat aangekomen staat daar een meneer op leeftijd. Zijn wandelstok hangt aan de automaat. Driftig probeert hij zijn kaartje in de kast te stoppen. Het apparaat werkt niet mee. De beste man staat verdwaast naar het geheel te kijken terwijl zijn pogingen om het geheel te laten doen waar hij voor kwam, allemaal mislukken. Hij zucht diep en kijkt mij aan. Ik kijk met hem mee en zie daar, op de betaalzuil, hangt een briefje met de woorden "buiten gebruik".
"Meneer, deze automaat is buiten gebruik" zeg ik hem. "Wat nu dan " antwoord hij. "Daar staat nog een automaat waar betaald kan worden". De oude man kijkt en tuurt, en ziet het niet. "Daar, net voor die rode vrachtwagen". De man zucht diep alsof hij naar het einde van de wereld moet lopen om zijn parkeerkaart te betalen. Bijna wanhopig kijkt hij nog een keer. "Mijn auto staat daar, vlak voor de ingang van de AH, en de automaat is wel heel erg ver. Zijn auto staat ongeveer dertig meter van ons vandaan, de tweede parkeerzuil staat zo'n kleine honderd meter verder. Ach meneer, geef mij uw kaartje maar, dan loopt u naar uw auto en betaal ik uw kaartje die breng ik u zo.
Vol ongeloof kijkt de verbaasde heer mij aan, "zou u dat willen doen?" "Natuurlijk, ik ga mijn eigen kaartje ook betalen, ik loop er toch heen". Het duurt even voordat de beste man door heeft dat ik dit gewoon voor hem ga doen. Hou mijn hand al op om het kaartje te ontvangen. Zijn gezicht wordt mild, en er verschijnt een zachte glimlach, in zijn ogen blinken twee tranen. "Echt, dat vind ik geweldig, veel mensen praten alleen en lopen verder, u doet dit gewoon". Ondertussen is zijn stok op de grond gevallen en heb ik die opgeraapt en terug gegeven. "De eerste tachtig jaar van mijn leven gingen me heel goed af, de laatste zeven jaar zijn best zwaar geworden". Tegelijkertijd geeft hij mij vijftig cent, "daar heb je genoeg aan, ik ben er nog maar net". "Prima meneer, ik ga uw kaartje betalen en u gaat alvast naar uw auto, ik ben zo weer bij u". Nog verbaast over het feit dat ik voor hem ga betalen, loopt hij met stok naar zijn auto.
Ik betaal zijn kaartje en krijg zelfs nog geld terug. Dan loop ik naar de oude heer, geef hem zijn kaartje en het wisselgeld, nogmaals laat hij me weten dat dit echt zo fijn is dat ik hem zo goed heb geholpen. Wens hem nog een goede dag en zwaai hem na. Ondertussen ben ik op mijn beurt behoorlijk verbouwereerd. Vraag mij af of het echt zijn werkelijkheid is dat veel mensen ouderen zo voorbij leven. Dat het hem roert tot tranen wanneer ik gewoon eenvoudig even zoiets kleins doe.
Zijn dag is na een kleine tegenvaller weer goed, hij is blij naar huis gereden en dat maakt mij blij. Het feit dat er vaak zo weinig oog is voor ouderen stemt mij verdrietig. Zij zijn het ook die ons Nederland hebben opgebouwd, zij zijn onderdeel van ons bestaan nu. Daar mogen we best wel respect voor tonen.
Juist op dit soort momenten moeten we deze medemensen terzijde staan, het maakt hun hele dag goed. En die van jou erbij.