De grote zwarte aap / deel 2

De grote zwarte aap deel 2: De afspraak in het donker


Donker.
Alles is donker.
Het pad waarop ik loop is donker, de bomen en de hemel zijn donker. Ik ben donker.
Mijn schoenen zitten strak en stevig aan mijn voeten. Ze spreken me moed in.
Ik ken de weg. Ik loop.
Minutenlang.
Een kwartier.
Een uur.
Dan is daar de eik. Bij het open veld in het bos. De eik is groot zwaar en stevig.
Boven mij breekt het donker. Ik zie een stukje maan.

Maar...
bij de eik is
.....niemand.....
De grote zwarte aap is er niet.
Ik leun tegen de boom en wacht.
Wachten.
Lang wachten...
Minuten, kwartieren, uren.
Wachten op de aap.
Overal is het donker. Ik hoor zachte geluiden, krassen, miauwen, huilen. Ik ben alleen, maar overal zijn onzichtbaren. Ik ben bang. Gelukkig heb ik de stoute schoenen. En toch ben ik bang. Ik denk aan het bed in mijn huis. Misschien had ik kunnen slapen, als ik kon slapen.
Mooie dromen dromen. Vergeten wat ik vergeten wil.
Maar... ik ben hier. Bij de eik midden in het bos. Ik ga op de grond zitten, met mijn rug tegen de stam van de eik. Ik ben moe. Ik wacht.
Doe mijn ogen dicht.

Opeens schrik ik op.
Ik hoor gekraak, vlakbij.
Ik spring overeind. De stoute schoenen geven me kracht. Ik voel mijn bloed stromen. Vanboven kijkt de maan om een hoekje van de donkere hemel en zie: daar is de aap.
Groot en zwart steekt hij af tegen het donker. Harig en zwarter dan zwart. Groter dan groot. Zonder schoenen.
Mijn bloed staat stil. Mijn lijf verstrakt. Bewegingsloos sta ik daar. De angst stijgt op in mijn lijf en zakt tegelijk naar mijn schoenen.
De aap is vlakbij. Hij is groot, veel groter dan ik. Ik moet omhoog kijken om zijn kop te zien. Hij steekt zijn hand uit. En dan.. leg ik mijn hand in zijn hand.
'Zwarte aap,' zegt de aap en hij schudt mijn hand. Ik voel een warme hand.
'Goedenacht,' zegt hij, 'Daar ben ik. We hebben een afspraak.'
Ik knik, mompel mijn naam en bekijk de aap van heel dichtbij. Ik huiver een beetje.
De aap gaat zitten en klopt met zijn hand op het mos naast hem. 'Ga zitten,' zegt hij.
Mijn tenen bewegen in mijn schoenen. Ik ga zitten en kijk omhoog. Een donkere lucht met maan en sterren. Achter ons is de eik. De grond is zacht.
Ik kijk naar de aap en de aap kijkt naar mij.
Dan kijkt hij naar mijn schoenen.
'Bijzondere schoenen,' zegt de aap. Hij steekt zijn arm uit. Ik trek een beetje terug, maar de aap beweegt mee en legt zijn hand op een schoen. 'Dat zijn stoute schoenen,' zegt de aap. 'Waarom draag jij stoute schoenen?'
'Zonder die schoenen durf ik niet,' zeg ik en kijk naar de schoenen.
'Trek je schoenen uit,' zegt de aap.
'Nee,' zeg ik.
'Dan niet.' zegt de aap en gaat staan. 'Alleen jij en ik, anders werkt het niet.'
'Nee, wacht, niet weggaan,' zeg ik en begin aan mijn schoenen te trekken. Ik maak de veters los en doe de schoenen uit.
Mijn voeten worden kaal en kil als ik dat doe. Mijn lijf trilt. Kou kruipt omhoog.
Ik zet de schoenen naast mij, een stukje bij de aap vandaan. Maar de aap doet een stap opzij, bukt zich en pakt de schoenen. Hij strikt de veters aan elkaar en hangt ze hoog in de boom.
'Je hebt ze niet nodig,' zegt de aap.

Morgen deel 3: Nix om bang voor te zijn