Uil en vos: Onrust

'Ik zag je rennen,' zegt uil.
'Dwars door het bos.
Snel en rood als een razende rende je.
Je staart als vuur achter je aan.'

'Jaah....' zegt vos. 'Rennen en jakkeren door het bos.
Om alles eruit te jagen.
Gister gebeurde het.
Onrust joeg door mijn lijf en kneep mijn keel dicht.
Ik werd er wild van.
En daarom ging ik heel hard rennen. Om de onrust uit mijn lijf te jagen.
En dat hielp.
Een klein beetje.
Maar toen ik weer bij mijn hol was en me opkrulde op het zand, kwam de onrust terug.
Als een overval.

Bijna altijd als de onrust komt, dan ga ik.
Weg. Rennen. Wegtrekken naar andere bossen. Het grote water over.
Dat helpt, ik denk er niet meer aan.
Maar als ik terug ben bij mijn hol, dan is de onrust er weer. Alsof het gewoon blijft en zegt: 'Hoi, ben je weer terug? Nou dan gaan we verder waar we gebleven waren.
Het lijkt wel of mijn hol besmet is met onrust.

Toen ik gister terugkwam van het rennen en weer voor mijn hol lag, sprong de onrust bovenop me. Het dook mijn lijf in en het klemde zich vast in mijn borst. Mijn lijf spande zich en de adem joeg erdoor heen, alsof ik zelf door mijn eigen lijf raasde. Ik wilde weer gaan rennen, maar eigenlijk wilde ik niet rennen. Want rennen is hard en snel en weg.
En weg en nog es weg. En opeens wilde ik niet weg.
Ik bleef liggen. Languit liggen met mijn lijf en mijn kop op het zachte zand.
En toen gebeurde het. In mijn lijf. Ik voelde de onrust en liet het komen.
Het deed pijn.
Niet gewoon pijn, maar een diepe pijn waar je bijna van moet huilen.
En toen wist ik het: onrust is verdriet
......
........

Denk je uil dat onrust in mijn hol zit?
'Ik denk,' zegt uil, 'dat onrust in jezelf zit. In je lijf en in het hoofd.
En dat rennen en weggaan niet zoveel helpt.
Want de onrust sleep je gewoon mee.
En als je dan stopt met rennen en weggaan, dat is het er weer. Gewoon omdat het nooit weg was.'
'Oh..' zegt vos.
'Dus wegrennen helpt nix?'
'Soms,' zegt uil, 'Soms helpt wegrennen eventjes. Maar het helpt ook als je gewoon in je hol gaat liggen, opgekruld en laat de onrust en het verdriet maar komen.
En verder helpt eikeltjeskoffie drinken, zitten bij de grote eik. Liggen, praten en ademhalen.
Vooral goed ademhalen, vos.
Maar wacht, ik haal eikeltjeskoffie.'

Even later zitten uil en vos aan de voet van de eik.
Ze drinken eikeltjeskoffie.
De maan schijnt door het bos.
De bladeren bewegen.
Rustig en zachtjes en stil dwaalt de nacht door het bos.
'Het is weg,' zegt vos, 'De onrust bedoel ik. Weg.

....maar morgen is het er weer...'

'Ja,' zegt uil. 'Dat kan. Zomaar...'
En dan drinken ze nog es koffie.