Het stumpertje en de mossnuiver

De man heeft een bijl in de hand en lacht zijn kunstgebit bloot: "Kom je er om elf uur eentje halen?" zei de vrouw.'
'Koffie?' vraag ik.
'Nee, nee,' zegt de man en hij fladdert met zijn hand voor zijn mond.
'Aha!,' zeg ik 'Een borrel!'
'Ja,' zegt de man. 'Da's de gewoonte hier, om elf uur s morgens en om elf uur s avonds.
Dat deden we vroeger al toen de boerderij er nog was. Dan kregen we een stumpertje. Da's een glaasje zonder voet, neerzetten kon niet, doorgeven wel. Tot ie leeg was. Geen probleem. Haha.
En dan weer aan het werk.
Goeie gewoontes moet je in ere houden.
En houthakken.' Hij zwaait met zijn bijl. 'Want al ben ik 80, ik ga niet zitten knikkebollen achter de geraniums. Ik loop er liever voor. Haha.'

Dagen achter elkaar zwerf ik over de heide en door het stroomdal.
De zon schijnt. Het weer lokt. Ik kom ze tegen. De mannen.
'Bevers, nee die zitten hier niet,' zegt hij.
Ik zwaai met mijn arm: 'Bij het stroomdal, daar waar het riviertje meandert, zijn ze uitgezet. Tenminste dat vertelde de boswachter.'
Het verhaal komt van de groene man. Onopvallend boswachtersgroen, je ziet hem niet maar hij is er wel. Verrekijker om de nek. 'Als ze mij dan uiteindelijk zien, doen ze gelijk de hond aan de lijn. En ik ben helemaal geen boswachter.'
Verder vertelt hij over de bevers. Stroomafwaarts waren ze ook gesignaleert. Ergens in de buurt waar ik vandaag loop. En daarom ben ik op onderzoek uitgegaan. Het is er zo drassig dat ik niemand tegenkom. Geen bevers en geen mannen. Alleen zompigheid en stilte. Met een stok peil ik de plekken waar ik kan lopen.
Toen ik daar samen met Maria rondzwalkte, deed ze een stap vooruit en zakte tot de knieën in het moeras. We moesten terug, ze was er klaar mee.
Daarom heb ik nu een stok. Voelen waar ik kan lopen.

Ik ben op zoek naar verrassingen als bevers, stumpertjes en zilverreigers. Die zijn wit en de boswachter wees mij erop.
Dat zit allemaal hier in dit gebied. Samen met loslopende mannen. Een enkele x spot ik een eenling, maar meestal zie ik ze in verzamelverband. Pratend of snelwandelend of jakkerend op de bike. Maar in de zompigheid ben ik alleen en als ik voorbijgangers vertel over paadjes door de zompigheid, zeggen ze: 'Dat kan niet. Staatsbosbeheer onderhoudt het niet meer en laat het pad verdrinken.'
En toen dacht ik: 'Kom ik ga.'

Vandaag ontmoet ik de mossnuiver. Dat is een excentrieke soort. Zijn aandacht gaat uit naar mosjes. Hij plukt ze van de grond of van de boom en snuift de geur. Verheerlijkt zegt hij dan: 'heeerlijk' en laat mij ook ruiken. Zijn pupillen zijn groot en draaien omhoog. Vervolgens stopt hij de mosjes in zijn rugzak. Voor thuis in de snuifdoos. Hij doet ook in thee van dennentakken. Dat zit vol vitamine C, zegt hij en er kan ook aan gesnoven worden. Hij heeft een volle thermosfles bij zich. Of ik een bakje wil?
'Drinken of snuiven?'
'Allebei.'
Even later zitten we op het mos, en snuiven samen aan de dop van zijn thermosfles.

Het stumpertje....
''t Is elf uur,' zeg ik.
De man lacht. 'Kom mee naar de vrouw,' zegt hij.
En dat doen we.
De vrouw lacht ook, de man lacht en ik lach.
We doen het stumpertje....