Bankje aan het water...

Het is zaterdagmiddag te mooi weer om thuis te blijven zitten lezen. Ik loop m'n deur uit op weg naar een bankje aan de Schie. Ik hoop dat het vrij is. Dit bankje staat op de weg richting Delft. Net buiten Overschie. De zon schijnt, af en toe een wolkje, en een stevige bries.

Als ik bij het veldje aan de weg kom is er niemand. De twee bankjes staan in een hoek van 90 graden ten opzichte van elkaar, beide schuin in de richting van het water. Maar de een richting Overschie en de ander in de richting van Delft.
Ik zet mijn pet op, wil mijn kalende hoofd niet verbranden. Ik zie vliegjes in een zwerm op en neer dansen. Ik probeer er een te volgen maar kan door de hoge snelheid, de baan waarin ze dansen met het blote oog niet volgen.
Er zijn weinig boten die van deze mooie dag gebruik maken.
Als een kleine open schoener langs vaart, zwaai ik.
De twee mannen wijzen naar de hemel: ' het kan slechter hè' roept er één, een flesje bier in zijn hand. De andere spreid zijn armen open, om aan te geven dat het leven hem lief is deze middag.

Aan de andere kant van het water is een fietspad dat afgeschermd wordt door een kilometers lange rij bomen. Het ruisen van de bladeren zorgt voor een fijn soort achtergrondgeluid bij wat er op deze plek gebeurt. Langs de overkant loopt een smal pad en ik zie hoe een vrouw met drie honden langzaam over het pad loopt. Een van de honden laat ze het water in gaan, de andere twee volgen weldra. Ik zie hoe de Labrador zich uitschudt als hij uit het water stapt.
Er komt nog een echtpaar aan, die de vrouw lijken te kennen, zij hebben vier honden bij zich. De honden snuffelen aan elkaar. Ze praten wat en het echtpaar gaat het lange pad terug, met hun dochter in de kinderwagen.

Ik trek mijn benen op en zet ze op de bank. Nu zie ik het huis achter mij aan de weg, dat al jaren leeg staat. Maar nu zie ik ook dat het te koop staat, een bordje van de plaatselijk makelaar hangt half schuin en verkleurd net naast de ingang. Ik probeer in te schatten wat het zou kunnen kosten. Ik, die geen benul van huizenprijzen heeft omdat ik al mijn hele leven huizen huur. Toch eens opzoeken als ik thuis kom, gewoon uit nieuwsgierigheid. Ik fantaseer dat het wel heel lekker is om in de zomer, op dit bankje te zitten en naar de mensen te kijken die voorbij komen. Misschien dat er een enkeling stopt om een praatje te maken. Maar ook hoe ik dan eigenlijk net buiten de bebouwde kom zou wonen en dat ik net boven de landings- en aanvliegroute van het vliegveld woon, wat tot geluidsoverlast kan leiden. Nee ik ben op mijn plek, en tel mijn zegeningen.

Er vaart zo nu en dan een bootje voorbij, en vele, vele fietsers naar en van Rotterdam. Ik zie net de twee kerken die in het oude dorpscentrum liggen waar ik woon en waar de Schie een stuk verder aan voorbij trekt. Het is mooi om zo dichtbij zulke mooie plekjes te hebben. Ik zou er vaker moeten gaan zitten nu het mooi weer is en de dagen nog behaaglijk zijn.
Ik stel mij voor om hier te gaan picknicken; een plaid, een stokbroodje, een glaasje wijn, een boekje, en goed gezelschap is al wat er voor nodig is.

Ik kijk in de verte naar de klok van de kerk, ik zit hier al weer een uur, ik ga naar huis.