Standplaats de Maas

Het is 13:00, maandagmiddag. Ik zit op een bankje aan de Maas.
Blocnote bij me, pen in de aanslag en schrijven maar.
Het is ongeveer 22 graden, schat ik in.
Een man met 2 kinderen passeert mij. Z'n (klein)dochter heeft het over de oceaan waar zij is geweest.
Ik zit op een hele comfortabele bank. De dikke houten dwarslatten vormen een zitting waar ik in wegzak. Naast mij komt een man op leeftijd, van Chinese komaf, met z'n fiets aan. Hij gaat twee bankjes verder zitten. Hij groet mij vriendelijk.

Als de zon tussen de wolken door schijnt, is het voelbaar dat het zomertijd is aan de sterkte van de zon op mijn armen. Wolken en zon wisselen elkaar af, een Hollandse lucht.
Schuin links van mij staat aan de overkant hotel New York, dat vanaf deze kant goed zichtbaar is. De achtergrond van het hotel wordt gevormd door hoog oprijzende flats/ wolkenkrabbers in mijn beleving is beter. Rechts van mij zie ik een gedeelte van de SS Rotterdam, het schip dat nooit vaart maar wel een trekpleister is voor menig Rotterdammer.

Er rijden een jonge vrouw en man met opvallende, gele fietsen voorbij. Waarschijnlijk een stelletje met huurfietsen, die een tochtje maken. Een man en een vrouw maken foto's. Zakenlui, want met stropdas en nette broek, lopen hier in hun pauze een rondje.
Een vrachtschip met op het nauwe achterdek een auto, trekt aan mijn gezichtsveld voorbij. Een plezierjacht met Nederlandse vlag die wapperend op het achterdek staat vaart langs. De watertaxi vaart met hoge snelheid voorbij. Er zijn natuurlijk ook gewoon mensen die moeten werken, realiseer ik mij.

Ik kijk voor me, op de grond liggen vele zonnebloempitten, de overblijfselen althans daarvan, wat bij het eten van zonnepitten hoort. Daartussen sigarettenpeuken, er wordt hier duidelijk meer van het bankje gebruik gemaakt.
Het water van de Maas is niet helder, maar zeker niet vuil. Ik zie zo ver ik kan kijken niets drijven dat op afval wijst. In de verte weerspiegelt de zon in de flauwe deining van de golven.
Een lichte geur van parfum neem ik waar, het komt vast van twee modieuze, jonge vrouwen die met een buitenlands accent praten en mij passeren.

De zon is sterk, ik doe mijn petje op. De Chinese man van twee bankjes verder, is even weggedommeld, zijn mond hangt open zijn hoofd achterover tegen de achterkant van de bank. Een houding die mij aan mijn vader doet denken toen hij wel eens een tukje deed.
Naast mij aan de kade liggen boten naast elkaar vastgemaakt, ik lees ineens de namen: Lady Menna, Johannes-P, Wilson Mosel. Wat zullen de verhalen achter deze namen zijn?

Daar gaat de de Spido-rondvaartboot. Het is de Abel Tasman, het bovendek zit vol met toeristen die graag gebruik maken van deze attractie op deze zonnige dag. Zelf kan ik ieder jaar gratis mee, met de Rotterdampas, maar na één keer heb je het wel gezien. In je eigen stad zijn de bezienswaardigheden vaak te alledaags geworden, maar als je een gast hebt is het een goed excuus om ook daarvan te genieten.
Ik pak mijn fiets het is tijd om verder te gaan.