'0-graden' tochtje

Zondagmiddag, gisteren besloot ik al om vandaag te gaan fietsen.
En het is mijn perfecte weer vandaag. Ik noem dit de '0-graden'.
'Hoe kan dat nou': zal je misschien denken je bent toch gewoon in Nederland in de zomer. Dat zit zo, ik zet de temperatuur af tegen een balans tussen koud en warm.
Als ik niet ga zweten, maar ook niet iets extra's aan moet vanwege de kou, dan is dat voor mij 0 graden. De balans tussen die twee, wanneer ik net als vandaag in een klein briesje zonder te zweten een stukje kan fietsen in de zon, met af en toe een wolkje, is voor mij de perfecte dag.

Ik fiets op mijn dooie gemak, m'n versnelling niet hoger dan de derde van de acht. Ik baan mij met een heel relaxt gangetje richting Delft. Zo kan ik uren fietsen, bedenk ik mij, zonder eigenlijk maar enige energie te verspillen. Onderweg kom ik weilanden tegen, de koeien in het ene weiland wat verder weg dan in het andere. De bladeren van de kastanje hebben hun frisheid verloren, er zijn al bruine plekken te zien en de kastanjes buigen de uiteinden van de takken door.

Ik kom vele, vele fietsers tegen, de meeste met zonnebril en een behoorlijk gang. Vooral de vele racefietsers hebben naar mijn idee weinig notie van de omgeving, zo oordeel ik over hun ervaring. Maar ja zij proberen natuurlijk hun conditie een impuls te geven, waar ik mijn verbondenheid met de natuur de ruimte geef. Dat zijn twee tegengestelde vormen van vermaak, alleen het vervoermiddel is bijna eender.

Tussen het kroos in de sloot ontwaar ik hele kleine waterlelies waar witte bloemetjes uit groeien. De wind komt van links waardoor ik de snelweg, die rechts van mij ligt niet hoor.
Ik bereik het centrum van Delft en zie aan de Schie mensen met stoeltjes leuren, om een plekje te bemachtigen. Ik gok dat er iets van een varend bloemencorso is later die middag. Ik sla het over.
Op het plein van de Grote Kerk, ga ik op de stenen bankjes voor het raadhuis zitten, er is een plekje vrij naast een wat oudere man, een toerist wellicht. Ik groet hem vriendelijk, maar krijg geen reactie terug. Nou ja, dan niet en ik negeer de man verder. Ik erger me wat aan de rommel die er op de stoep ligt. Het is hoog seizoen voor wat het toerisme betreft en het schoonmaken is niet bij te houden, schat ik zo in.
Het is druk op het plein, te druk voor mijn rustige inborst. Ik kijk naar de imposante kerk. De kerktoren maakt een surrealistisch beeld met de erachter schuivende wolken. De terrassen zitten vol. Ik drink wat water en eet wat. Maar houdt het snel voor gezien.

Op de terugweg lijkt het wel of ik weer wind mee heb. Of rijd ik zo rustig dat ik het verschil niet merk? Een vliegtuig stijgt op en klimt omhoog in de richting van de wolken. Een zwaluw scheert met hoge snelheid over het weiland. Voor het huis aan de dijk staat een bord van de aannemer die het gebouwd heeft. Het is prachtig, een grote boerenstal die omgebouwd is tot een soort loft met grote ramen. Ik gluur vanaf de weg naar binnen maar rijd te snel om het interieur te kunnen onderscheiden.

Onderweg stop ik nog even bij de begraafplaats waar mijn vader ligt. Ik heb een doek bij mij om de grafsteen wat op te poetsen. En giet wat water op de doek om de steen schoon te maken. Dan wat water op de paar plantjes vooraan het vakje met aarde. Geen bloemen deze weken, die kunnen niet tegen de droogte op in deze tijd van het jaar.
Ik ga op mijn favoriete bankje zitten schuin voor het graf. De twee paden met graven rijken vanaf het pad waar het bankje staat een meter of 30 verder. Precies voor het graf landt een prachtige vlinder en strijkt wat met zijn vleugels op en neer.
Ik hoor het ruisen van de wind in de bomen. En dan de stilte, een enkele vogel en mensen die soms langs lopen en groeten. Mensen die elkaar hier wel opvallen.
En heel zacht voel ik de '0-graden' langs mijn gezicht waaien, in de vorm van een zacht briesje.