Zomeravond-ontmoetingen

Het is lekker weer, ik maak een wandeling. Net uit huis een stukje langs het water, spreek ik een buurman die vaak buiten te vinden is. Hij heeft er plezier in om met z'n tuin bezig te zijn waar ook zijn duivenhok staat. Elke keer heeft hij wel weer iets gedaan aan de planten, of iets in elkaar geknutseld.
Hij wenkt mij, en zegt dat ik ik in zijn schuurtje moet komen kijken. Ik zie een klein kastje, crèmekleurig, met opvallende eenvoudige knopjes die als handvat dienen. 'Kijk': zegt hij 'dit heeft jouw vader nog gemaakt.'
' O': zeg ik, 'wat leuk.'
'Ja mijn vader maakte in de tijd dat hij werkzaam was als timmerman, allerlei kastjes voor klanten': zeg ik.

Ik hoor dat meer van mensen uit dit gedeelte van Rotterdam dat mijn vader kasten of keukens, of iets anders van hout maakte. Dan zijn ze verbaasd te horen dat ik zijn zoon ben. En komen ze met verhalen waaruit zijn ondernemerschap bleek, maar ook hoe de winkel waar hij in werkte een plek was waar mensen hun verhaal konden doen. Waar de wederwaardigheden van de mensen uitgewisseld werden.

Zo stond ik ook met Koningsdag op een bazaar van de kerk, de schilderijen te verkopen die hij in de tijd maakte na zijn werkzame leven. Hij is namelijk drie jaar geleden overleden. En mijn moeder besloot de schilderijen te verkopen. Maar verbazingwekkend en mooi hoeveel mensen mijn vader gekend hebben. Soms zeggen ze dat ik op hem lijk. En dan ben ik stiekem wel een beetje trots. Want het was een mooi mens. Iemand die graag met mensen optrok en bij wie mensen zichzelf konden zijn. Iemand die juist een groot hart had voor mensen die het moeilijk hadden.
Zo hoop ik ook gezien te worden.

Als ik bijna weer bij mijn huis ben, zit er een man met twee jongens te vissen schuin voor mijn deur. De man is een jeugdvriend van mij. De kinderen zitten met hun voeten in het water en spetteren wat.
We spreken over vroeger, dat er vroeger zoveel mensen visten.
'Ik vis niet meer': zeg ik.
Hij heeft een hengelsportzaak en vist nog twee keer in de week. Zijn zoon is nog te jong zegt hij om alleen te vissen, daarom gaat hij mee.
Hij vraagt of ik geen zin heb om te komen tennissen op de vereniging waar hij lid van is en ik lid van was.
'Gezellig joh': zegt hij. Maar ik geef aan dat ik met een zwakke knie het toch echt bij fietsen en wandelen houd. Hij heeft iets aan z'n knie maar sport er gewoon mee. Mazzelaar, denk ik nu. Maar blij dat ik door schade en schande wijs geworden, weet hoe ik de grenzen van mijn lichaam moet respecteren.
Hij bergt zijn hengel op, hij legt vriendschappelijk zijn arm op mijn schouder en neemt afscheid. Ik groet hem en loop naar binnen.

Hoe simpel is het eigenlijk, om een ommetje te maken en een hele wereld aan je voorbij te zien gaan van heden en verleden. En zo via deze blog in andere huiskamers binnen te komen.
Mooi hoor!