Een conflict vermijdende persoonlijkheid

Die voetbalwedstrijden tussen Oranje en.... bijvoorbeeld Mexico vind ik van tevoren best wel verrotte moeilijk. Ruim twee uren vreet ik me op van de zenuwen en ik word geleidelijk aan een beetje meer relaxed wanneer de overwinning in zicht komt. Gisteren keek ik naar het spel tussen Duitsland en Frankrijk. Hoewel ik de Duitsers minstens zo sympathiek vindt als de Fransen koos ik toch de kant van de underdog en tijdens de tweede helft bleef ik maar hopen dat de Fransen nog een goal zouden scoren, Tevergeefs.
De Fransen en de Duitsers staan wat verder van m'n bed en daar spelen m'n emoties minder in mee.

Wanneer het een wedstrijd van Oranje betreft, dan gaan we elke keer kijken bij één van m'n zonen die een groot beeldscherm heeft. Gisteren zei ik tegen m'n vrouw dat ze maar alleen moest gaan. Omdat ik op het moment ziek ben, wil ik m'n energie sparen. Thuis zal ik wel kijken. In m'n eentje ervaar ik dat als energiebesparend.

Gisterenavond keken we samen tot twee keer toe naar de aflevering van de Amerikaanse super nanny. Eigenlijk zijn het kostelijke programma's. M'n vrouw wil er geen één van missen. Omdat ik op het moment de energie mis om bijvoorbeeld een boek te lezen, wilde ik wel met haar meekijken. Je ziet op het beeldscherm de onmacht van de ouders bij hun jengelende en manipulerende kinderen. En bij regelmaat hoor je een hevig gekrijs. Ik kan het niet stoppen wanneer dan bepaalde schuldgevoelens terug komen.
De eerste twintig jaren van ons huwelijk was ik een echte carrière jager en bemoeide me weinig met de opvoeding van onze oudste drie kinderen. Mijn vrouw vertelt me hoe dankbaar ze was dat ze hen alle tijd kon geven en daarnaast geen baan had. Het lucht me op om nog eens tegen haar te zeggen dat ik in die tijd een betere pappa had moeten zijn.

Gelukkig heb ik in de latere fase van ons leven, toen er nog twee kinderen werden geboren, nog een herkansing gekregen en, was ik meer bij de opvoeding betrokken. Hoewel m'n aandeel nog niet ideaal was, bracht ik er wel verbetering in aan.
Van een super nanny had ik vroeger nooit gehoord. Echter..... theoretisch zou ik alles over opvoeding moeten weten. Ik heb vanaf m'n 22e zeven jaren gestudeerd om alle diploma's binnen te halen om een goede groepsleider binnen het inrichtingswerk te worden. Maar, om het geleerde in praktijk te brengen, nou..... ho maar.

Tijdens opvoedingssituaties reageerde ik bijna altijd secundair of, soms, teveel vanuit m'n emoties. Toen ik 35 jaar oud was legde ik me neer bij het oordeel van m'n kollegaas dat ik een waardeloze groepsleider was en stapte uit het vak. Ik was straal overspannen en verlegde m'n waakritme van de dag naar de nacht.

God zij dank kreeg ik een herkansing in m'n leven en mocht ik gedurende dertig jaren het vak van boekhandelaar uitoefenen en hierin kwam m'n aanleg volledig tot zijn recht. Ik heb nog steeds de neiging om alle mogelijke conflictsituaties uit de weg te gaan, hoewel ik er nu beter mee om leer te gaan. Ik ben er m'n vrouw erkentelijk en dankbaar voor dat ze me niet ontzien heeft. Dat heeft me innerlijk gehard en bracht steeds onze relatie op een gelijkwaardig niveau. Een huwelijk is niet alleen maar romantiek. Zij is daarnaast in het bijzonder een werkrelatie, tezamen met heel veel moois dat God ons in Zijn genade toevertrouwt.