Wat zien ik ??

Een paar weken geleden schreef ik over "niks-doen", naar aanleiding van een inspirerend artikel in het magazine "Genoeg". In de achterliggende dagen heb ik me daar verschillende keren in geoefend. Heel dicht bij ons huis staat een verrukkelijk bankje aan de weilandenkant. Je hoeft alleen maar te gaan zitten. Vorige week wilde ik daar plaats nemen. Echter, "mijn plekje" was in beslag genomen door een oud mannetje. Z'n fiets had hij tegen het bankje geplaatst.

Jongstleden maandag werd ik geveld door een virus. Voor sommige virussen ben ik bijzonder gevoelig. Toen ik maandagmorgen zat te hoesten op de bank, had m'n vrouw het al in de gaten. Ik wuifde haar bezorgdheid van de hand. Echter, dinsdagmorgen maakte ik met spoed een afspraak met de huisarts. M'n achilleshiel is bronchitis. En wanneer dat toeslaat, kan ik er maar beter zo snel mogelijk bij zijn. Ik ontfutselde de huisarts een penicilline recept. Ik ga nu de vierde dag in van m'n kuur.

Opnieuw werd ik gedwongen om niks te doen. We kregen echter bezoek van twee zussen van m'n vrouw die hier een paar dagen logeerden. Dus helemaal "stil" was het hier ook niet. En van alleen maar "niks doen" was ook geen sprake. Vanmorgen heeft m'n vrouw haar zusjes weer naar het treinstation gebracht.

Geleidelijk aan keer ik weer een beetje terug naar de bewoonbare wereld en ben er dankbaar voor dat het medicijn z'n werk doet. Rond twee uur vanmiddag dacht ik: "Kom, laat ik m'n bankje aan de weilanden kant met een bezoek vereren". Ik had echter buiten de waard gerekend. Een jonge man van midden twintig zat heerlijk relaxed op "mijn" bankje te genieten van rust en natuur.

Thuisgekomen zeeg ik neer op mijn eigen relax stoel in de huiskamer. M'n vrouw was al naar boven gegaan voor een middagslaapje. Ik kom er achter, dat ik, om niks te doen, niet afhankelijk ben van een bankje aan de weilandenkant. Enkele seconden sloot ik m'n ogen om ze vervolgens te openen. Wat zien ik ??

De hoek van de kamer wordt in beslag genomen door een grote antraciet kleurige hoekbank. De hoek van de bank is de lievelingsplek van m'n vrouw en, meestal, wordt de hele bank in beslag genomen door haar spulletjes. Nu liggen er heel veel kluwens wol. De laatste maand is ze bezig om voor een hele reeks van kleinkinderen truitjes te breien in alle soorten en maten. In de hoek staat een telefoontoestel die ons met de buitenwereld verbindt. Een halve meter verder staat het adressenbakje en daarnaast ligt een bijbel in de Groot Nieuws vertaling.

Aan de muur hangt een groot schilderij die in de achterliggende zeventig jaren m'n hele familie al is doorgegaan. Ik herinner me het schilderij al van meer dan zestig jaar geleden wanneer ik op bezoek kwam bij m'n ome Gerrit en tante Bertha. Later kwam het schilderij bij m'n ouders terecht. En na m'n vaders heengaan kwam het bij m'n jongste zus terecht. En nu hangt het schilderij al jaren in onze woonkamer.
Elke keer vertedert de beeltenis mij. Een oude vrouw met zilvergrijs haar met bovenop haar haren een minuscuul hoofddeksel. Een lief sereen gezicht. Een leesbrilletje hangt op haar neus. Het is een soort van stil leven. Ze zit aan tafel, de ogen gesloten, de handen devoot gevouwen. Op tafel staat een kop soep, een bord met een paar doormidden gesneden boterhammen. Een botervloot met een mes, een melkkannetje en nog een paar broodjes.

Een half uur lang heb ik me geoefend met zogenaamd "niks-doen". Ik hoefde af en toe alleen maar te kijken.