Onze Chinese kleinzoon

Een half uur geleden stormde onze Chinese (pleeg)dochter ons huis binnen en dropte haar jongste zoontje Jian-U van anderhalf jaar in de keuken. Ik stond daar net een broodje te smeren en onze overdracht bleef beperkt tot tien seconden, omdat ze al te laat was voor haar afspraak bij de tandarts.
De eerste drie minuten bleef Jian-U als een standbeeld in de keuken staan. Inmiddels had ik m'n boterhammen gesmeerd en een beker karnemelk ingeschonken en verwittigde inmiddels oma over de komst van onze kleinzoon.
Gedrieën gingen we naar de huiskamer en gedurende ongeveer tien minuten zette Jian-U een hartstochtelijke klaagzang aan. Helaas, daar verblikken noch verblozen we van. Met veertien kleinkinderen zijn we daaraan wel gewend. Elke keer sta ik met verbazing toe te kijken hoe oma al haar pedagogische kwaliteiten aanwendt om Jian-U te troosten en z'n verlatenheids-angst wordt omgezet in een sociaal welbevinden. Nu communiceren we gedrieën en voorzichtig verkent Jian-U het voor z'n neus gezette speelgoed. Wij weten verder ook heel goed om te gaan met z'n Chinese koeterwaals.

Wanneer Jian-U op zondagmorgen met z'n beide broers en z'n moeder de kerkzaal binnenkomt, is hij het gemeentelid waar ik de eerste twintig minuten het meeste van geniet. In de liturgie van de eredienst bevinden de kinderen zich de eerste twintig minuten nog in de kerkzaal. De predikant verwelkomt de mensen en gedurende vijf minuten wordt er gelegenheid gegeven dat de kerkleden van hun plaats weglopen en elkaar verwelkomen. Een klein met pluche bekleed emmertje is bevorderd tot kollekteschaal en de zoon van de voorganger gaat als plaatselijke diaken met de kollekte-emmer rond. Jian-U is ook niet van gisteren en hij probeert het kunstje ook uit te voeren en loopt met bravoure bij de bezoekers langs om hen in de gelegenheid te stellen nog meer van hun geld te offeren. Min of meer lig ik in een deuk wanneer ik naar het kereltje kijk.
Tijdens de zangdienst gaan Jian-U's beentjes van de grond. Hij danst op de maat en klapt tegelijk hartstochtelijk met z'n handen, zoals we dat bij sommige liederen óók gewend zijn. Hij copiëert feilloos ons gedrag.
Het meest geniet ik van z'n olijke ogen. Of hij nu al wederom geboren is weet ik niet, maar hij gedraagt zich wel als zodanig. Wanneer ik naar z'n olijke snuit kijk word ik zelf ook heel vrolijk. Zo'n gedrag werkt zo aanstekelijk.
Soms spurt hij dan een paar keer hard door de zaal en af en toe - tussendoor - moet z'n gedrag in goede banen geleid worden. Aangezien hij een lief en gehoorzaam kereltje is, laat hij zich best corrigeren.

Na twintig minuten gaan de kinderen, inclusief Jian-U, met de vrouw van de voorganger naar de kindernevendienst, waar Jian-U op een enigszins ander niveau de eredienst vervolgt.
Ik ga er steeds meer begrip voor krijgen dat Jezus ons de kinderen ten voorbeeld stelt.
Oma heeft een koptelefoon op om naar een lievelings-film op t.v. te kijken en ik ben achter m'n laptop bezig om een beeld van Jian-U te scheppen. Jian U drentelt door de huiskamer en exploreert met het andersoortige speelgoed dat voor hem klaar staat als een lief tevreden kereltje.

Vanmorgen deed ik nog even de huisarts aan die tevreden is dat het genoten penicilline kuurtje z'n vruchten heeft afgeworpen. Over drie kwartier moet ik nog even langs komen om m'n oren te laten uitspuiten. Die ene keer in het jaar dat ik de huisarts bezoek spaar ik liefst zo veel mogelijk m'n verlangens op. Het is dan ook fijn dat je dan weer meer kunt genieten van je gehoortoestel.
Op verzoek van oma worden de deuren van de boekenkast en die van de servieskast verzegeld met twee zware stenen, zodat Jian-U zich beperkt tot het voor hem klaargezette speelgoed. Wanneer hij met een verwonderd gezichtje zich bij mij hierover beklaagt, probeer ik dat verbaal te begeleiden. Inmiddels heeft hij de klok te pakken en wordt het voor mij tijd een punt achter m'n blogje te plaatsen. Ik moet toch wat actiever Jian-U begeleiden. Opvoeden doen we namelijk samen.