Soms voel ik me onmogelijk rot

'Soms voel ik me onmogelijk rot,' zegt vos.
'Dan helpt nix, wat ik ook doe.'

Vos kwam aangesjokt.
Hij liep niet met veren en sprongen
Hij hupte niet.
Hij rende niet.
Hij liep langzaam, zijn poten sjokten over het pad.
Zijn kop hing naar de grond.

'Treurig, dat voel ik,' zegt vos.
'Somber, alleen en verdrietig.'

Uil zag hem van ver al aankomen.
'Hai vos,' riep hij.
En: 'Ik heb eikeltjeskoffie. Doe je mee?'
Uil vloog van de tak naar de grond.
'Hai vos,' zei hij nog es.
'Hoi,' zei vos.

Ze zitten op de grond bij de oude eik en drinken koffie.
Vos zucht een paar x diep en blaast lucht naar buiten.

'Soms voel ik me zo onmogelijk hopeloos.
Alsof er een gat in mijn lijf zit en ik leeg ben, vanbinnen.
Gewoon alsof er iets uit mijn lijf verdwenen is.
Gestolen. Geroofd. Gejat. Weg.' Vos praat hard, alsof hij boos is.
'Een gat die blijft.
En al die uren..de hele dag...
het gaat niet weg.'

'Dan weet ik, dat ik helemaal alleen ben.
De hele dag.
He-lemaal alleen.
Misschien blijf ik mijn hele leven wel alleen.
Daar word ik bang van.
Ik moest huilen. Ik werd er slap van.'
Vos snuft.

'Moe word ik ervan. Doodmoe.
Het gaat nooit over.
Ik kan het gewoon niet.
Alleen zijn.. uil.
Ik heb het nooit eerder gedaan.
Ik weet niet hoe het moet.'

Uil knikt en zwijgt.
Ze drinken samen.

'Soms is het leven ploegen,' zegt uil.
'Dan moet je er dwars doorheen..'

En na een tijdje zegt hij:
'Er is een tijd van verdriet en een tijd van vreugde.
Een tijd van liefde en een tijd van haat.
Een tijd om alleen te zijn en een tijd voor samen.'

'Wat nu is... kan morgen anders zijn..'