Van neptieten en stervende grootvaders

Ballonnen als neptieten en meer van dat soort lol. Knijpen mag.
Lachen! Wat een show!
De entertainer staat op een stoel en de meisjes mogen een ping pong balletje door zijn broek rollen. Bij de ene voet beginnen en omhoogrollen door de broekspijp en via het kruis naar de andere pijp. Je doet het in je broek van het lachen. Zowel publiek als entertainer worden vermaakt.
Samen met mijn collega vlucht ik weg.

De dorpentocht.
Ooit deed ik de dorpentocht.
Ik ging voor mijn werk samen met toeristen op bezoek in het binnenland. Het was nogal heet. Dat weet ik nog en ik was onder de indruk. Stoffige landwegen, eenvoudige dorpjes. Een school. Eten bij een gastvrije familie. Oma lag te sterven in een bijkamertje. Het leven ging gewoon door. De kleinkinderen speelden met de hond. Een handvol dochters zorgde voor oma, eten, huis en was. Wij mochten het meemaken. Kippen om het huis, een varken.
Mannen zag ik niet.

Ik houd niet van die excursiedingen. Ze zijn me mij te massaal. Met een groep toeristen samen in de bus en op safari naar het binnenland, locals spotten.
Maar ik kon er niet onderuit.
En oma maakte indruk. Ze lag daar. Op bed. Voor haar laatste dagen.
In de excursiegroep was ook een oude vrouw. Ze liep niet meer zo makkelijk, had een stok. Ze was in de 80. En daar, in de binnenlanden, in dat huis, maakte die oude vrouw contact met de stervende oma. Niet via woorden en taal, maar anders. Kijken, gebaren. Gewoon. Contact. Ik stond erbij, keek er naar, voelde me een gluurder en werd geraakt. Ontroerd.
Het is jaren geleden, maar dat weet ik nog.

Vandaag vertel ik het verhaal van de stervende oma aan mijn collega.
Zij deed ooit ook zo'n dorpentocht en daar was een stervende grootvader.
Later hoorde ze dat het schijn was.
De stervende wordt uit de kast gehaald en ter plekke ingezet als figurant in het dagelijkse leven van het dorp. Als er geen stervende voorhanden is, acteert iemand de stervende. De grootouders zijn multi inzetbaar, een uurtje later zit opa of oma op het dorpsplein zelfgemaakte armbandjes te verkopen.
De kost moet ten slotte verdient en of je nu als 20-jarige kleinzoon met onderbroekenlol bij het entertainment je geld verdiend of als 60-jarige grootvader speelt dat je dood gaat.
De toerist creëert de vraag en de local speelt het aanbod.

Als ik nadenk over neptieten en fakegrootvaders overvalt me een vervreemd gevoel.
Ik zet mijn nep rayban zonnebril erbij op en ga naar buiten.
Toeristen leggen bij het ochtendgloren hun handdoekje als plaatsreservering op een ligbed bij het zwembad.
Vrouwen met hoofddoeken dweilen de boel.
Ik loop het hotel uit.
Op de boulevard zit een man in een rolstoel. Hij verkoopt amuletten in de vorm van sleutelhangers als bescherming tegen het boze oog. Op een stuk karton staat dat hij gehandicapt is. Doe mij maar een paar sleutelhangers. Die bescherming neem ik op de koop toe.
Ik hoop dat zijn handicap nep is en hij dadelijk opstaat en meedanst in de show van vanavond..
Samen met grootvader, kleinzoon en dochters met hoofddoeken..