Volkomen kierewiet

"Ik vroeg waarom hij daar zat.
'Ik wacht,' zei hij. 'Hier wordt nogal gestolen en nu houd ik de wacht bij mijn was.'
'Als je maar van mijn t-shirts afblijft, want die zitten nu in de droger,' zei ik.
'Ja hoor,' zei hij. 'Zoiets doe ik niet.'
Na anderhalf uur was hij weg en mijn t-shirts waren ook weg. Dus ging ik naar hem toe en zei: 'Mijn t-shirts zijn weg.'
'Nou die heb ik niet,' zei hij. Maar ik mocht wel even in zijn kast kijken en daar lagen ze. Mijn t-shirts. Hij wist niet hoe ze daar kwamen. Dat bedoel ik. Kierewiet, volkomen kierewiet.
Strax vergeet hij het gas nog en dan vliegt het hele gebouw de lucht in."

Ik sta bij de mannen van het huis. We vertellen elkaar verhalen. Ik vertel over het onbekende witte t-shirt dat tussen mijn was zat. Het bleek een onderbroek te zijn. Met pijpjes. Groot genoeg om als t-shirt te dragen.
En dan is er nog het verhaal van de typemachine.
Er lag een briefje op de grond bij mijn voordeur. In schuin handschrift, met lange lussen en halen stond er:
'Gezien ik mijn typemachine zelf gebruiken moet, verzoek ik u per ommegaande deze bij mij aan te leveren. Bij voorbaat hartelijk dankend en vriendelijk groetend.
Was getekend, uw medebewoner W. W.'
Dat is hem. De mannen lachen. Ze hebben ook zo'n briefje en omdat er geen typemachine is en ze van een geintje houden, hebben ze hem naar mij gestuurd. Het werkt. Ik heb nu ook zo'n briefje.
'Die moet je bewaren,' zeggen ze. Vervolgens tikken ze tegen hun voorhoofd en zeggen: 'Wat zeg ik: volkomen kierewiet.'
Inmiddels vraag ik me af waar ik ben beland.

- Kierewiet - Ik vind het een laagvliegend woord waar muziek in zit en groene graslanden: - pwiet pwiet pwiet ze zijn volkomen kierewiet - De melodie kun je er zo bij denken.

Ik denk aan mijn vader. Het is jaren geleden dat ik hem wekelijks opzocht. Hij woonde in een huis met mensen die volkomen kierewiet waren. Hij vond het maar nix.
- De verstandelijk waardelozen - waren zijn woorden.
Dit was wat hij zei: 'De mensen die hier wonen zijn verstandelijk waardeloos. Hij (dat was meneer Somerdijk) is wel mijn vriend, maar hard op weg om ook volkomen waardeloos te worden.'
Zelf vond hij niet dat hij tot de verstandelijk waardelozen behoorde. Ik vond dat ook niet en werd altijd een beetje triest in dat huis met al die verstandelijk waardelozen en mijn vader daartussen.
Hier en nu vraag ik me af wat ik gevoeld zou hebben als - volkomen kierewiet - het woord zou zijn geweest. Ik stel me voor dat ik zou glimlachen en met hem gepraat zou hebben over de muzikale klank van volkomen kierewiet. Ik weet bijna zeker dat hij - pwiet pwiet pwiet volkomen kierewiet - gezongen zou hebben. Woordspelletjes en muziek dat was van mijn vader en voor zulke geintjes was hij in. Ik ook trouwens.
- Pwiet pwiet pwiet volkomen kierewiet.. -

Ik zie ons al zitten..
Mijn vader in de rolstoel bij het grote raam van de recreatiezaal.
Uitzicht op de tuin.
Ik zit naast hem.
En we herhalen: - Pwiet pwiet pwiet volkomen kierewiet -
We herhalen het zo vaak, dat het muziek wordt.

Zulke dingen deden wij..

En ik weet dat we gelachen zouden hebben..

Mijn vader en ik..