Zaterdagochtend

Het is zaterdagochtend. Ik ben vroeg op. Eerst naar de supermarkt. Het is braderie vandaag, in de straat bouwen mensen hun kraam op met tweedehandsspulletjes en restpartijen. Een vroege koper struint al langs de kraampjes nog voor de kraam gereed is. In de supermarkt is het nog rustig en er staat geen rij bij de kassa waardoor ik een gesprekje aanknoop met de cassiëre.
Nadat ik bij de bakker ben geweest vraag ik bij het water waaraan ik woon aan de buurman of ik de paaitijd van de karpers gemist heb. 'Nee', antwoordt hij, 'maar dat zal de komende dagen met het warme weer en daarmee het opwarmen van het water in de singel, misschien wel veranderen', zegt hij.

Op mijn wandeling door de wijk loop ik langs een perk met paarse bloemen, ze hebben nog het meeste weg van lavendel maar dat is het niet. Hier en daar staan halve meter hoge paarse bloemen. Ik loop vanochtend de 'singel-route', een wandeling langs allemaal aansluitende singels met parken die zich uitstrekken door de wijk. Het gaat voor mij ook terug naar een gevoel als kind dat ik had als ik viste in de singels. Dan ging ik 's ochtends om 5:00 op pad al vissende op zoek naar karpers. Ik zal een jaar of 13, 14 geweest zijn. Vissen was een sport die toen nog door jong en oud werd beoefend. Nu is er niemand die de vissen stoort.

Bij de tweede singel neem ik een zogenaamd olifantenpaadje om de weg wat af te snijden. Ik heb hier lang niet gewandeld en de hoogte van de bomen vallen mij op. Hoe zou dat gaan met een storm, vraag ik mij af? In het park grenzend aan de singel staat een lang scherm. Boven het scherm uit zijn werklui bezig met het optuigen van wat het begin lijkt van een circustent. Ik zie en hoor het geluid van een takel. Langs het voetpad liggen een moedereend met haar jongen. De jongen beginnen al veren te krijgen en kunnen zich veiliger voelen nu zij wat groter worden.

Bij de volgende singel komt er een man voor mij lopen met drie honden. Hij heeft een t-shirt aan. De bomen zorgen ervoor dat er geen doorkijk door het park meer mogelijk is zoals ik dat mij herinnerde van jaren geleden. De man loopt voor mij uit naar de volgende singel en daar is het raak. Het water is in beroering. Langs de kant duikelen karpers met hun vinnen over elkaar heen, het paaien is begonnen. Dezelfde man met de honden is aan de overkant beland. We wisselen wat woorden uit over wat we zien maar ik versta hem niet goed omdat we te ver uit elkaar staan. Dus groet ik beleefd en steek de weg over naar de volgende singel, nummer 5 inmiddels. Daar geen activiteiten. Maar bij de laatste singel is het weer raak en zie ik het water kolken tussen de restanten van het gemaaide gras dat van de oevers in het water is beland en waartussen de karpers hun eitjes misschien wel afzetten. De man met de honden komt naar mij toe, hij heeft dezelfde soort fascinatie met de stadsnatuur als ik wellicht. Want hij komt naast mij staan en we hebben nu wel een gesprek over het vissen, over vroeger en nu. Ik vind het paaien een mooi schouwspel.

Op mijn terugweg loop ik langs een voetbalkooi. Een jongetje van ongeveer 3 jaar voetbalt er met zijn oudere zus. De bal is zo groot dat hij kracht moet zetten om de bal te schoppen. De moeder komt aanlopen een jonge vrouw van in de 30, we raken in gesprek en zij vetrelt over haar moederschap en het hebben van zes kinderen. Dat komt omdat ze zelf ook uit een groot gezin kwam zo vertelt zij mij en ze lijkt daar zeer gelukkig mee.
Als ik bijna thuis ben ontmoet ik nog een stel dat ik ken van gezicht. Ze lopen met hun hondjes en vertellen dat ze ook veel wandelen soms wel 9 kilometer. Hij blijkt jarig te zijn en ik feliciteer hem.

Zomaar een zaterdagochtend, de zomer dient zich aan.
En God kleurt het palet van mijn leven.