Een beetje vader zijn

De wekker gaat af. Al eerder deze nacht was ik wakker, heel kort maar om even de tijd waar te nemen. Een nare droom maakte dat ik even naar het plafond bleef staren. Ik kan de droom al was het midden in de nacht niet duiden. Ook in de ochtend niet.
Mijn vakantie is voorbij. Realiseer mij vanochtend dat ik helemaal niet aan school (mijn werkplek) heb gedacht de laatste twee weken. Nu lig ik nog tien minuten in een slaap/waaktoestand te doezelen in mijn bed. Het is droog ik hoop dat het niet regent vanochtend. Als ik naar school ga en het is droog, ga ik op de fiets. Naar huis rijden in de regen vind ik minder erg.
Als ik beneden de gordijnen heb geopend zie ik hoe het bewolkt is maar niet regent. Buienradar geeft geen noemenswaardige regen de eerste twee uur. Mooi, kan ik lekker met de fiets, denk ik bij mijzelf. Fijn om weer in de regelmaat van het werkritme te belanden.
Onderweg vielen mij een dag eerder de bladeren langs de rand van de straat al op. Gevolg van de harde wind en regen van de afgelopen dagen. Vanochtend heb ik de wind schuin achter mij. Aan het eind van de straat zijn werklui bezig de weg te asfalteren. Ik rijd een stukje over de stoep zonder andere voetgangers te storen op dit vroege uur. Op mijn route naar school rijd ik langs het water, die afgeschermd wordt door een dijk. De dijk is begroeid met prachtige waaiers van fluitekruid maar die verliezen nu hun sneeuwachtige bloemetjes. De grassen die al in de plaats van het fluitekruid komen, buigen over het fietspad en zorgen dat ik tegen het midden van het fietspad moet rijden om niet nat te worden van het gras dat tegen mijn benen aanstrijkt. Bij de flats die ik passeer staan drie reigers, hun kop hoopvol omhoog gericht wachtend op overbodig voedsel van de flatbewoners.

Bij school aangekomen word ik hartelijk begroet door mijn collega's.
Het leuke van zo'n eerste schooldag zijn de verhalen van collega's en kinderen die allerlei dingen hebben meegemaakt. Van sommige kinderen hoor ik dat ze naar het buitenland zijn geweest, maar anderen hebben gewoon lekker gechilld met vrienden zoals zij dat noemen. En ieder kind heeft weer zijn eigen aparte manier van hoe hij/zij iets beleefd heeft. Soms als ik het over de kinderen met wie ik werk heb, heb ik het over 'mijn' kinderen. Dat vertelde iemand mij, dat ik het woordje 'mijn' gebruikte. Als ik daarover nadenk is het misschien ook wel zo, dat bij gebrek aan eigen kinderen, ik het contact met de kinderen mag zien als hoe een vader met zijn kinderen om zou gaan. Vriendelijk, open, zorgzaam, hulpvaardig, weet niet of het altijd zo professioneel is wat ik doe maar ik heb het idee dat de kinderen zo zoveel mogelijk tot hun recht komen. En ik vermoed dat vaders dat ook nastreven, hun kind tot volle bloei laten komen. Alleen heb ik de kinderen een half uurtje in de week, dus is dat makkelijker op te brengen.
Al schrijvende realiseer ik mij waarom ik dit zo'n leuke baan vind, ik mag een heel klein beetje vader zijn waarschijnlijk.