Thuis

Het is bewolkt zie ik als ik door de vitrage van de kamer kijk. Het katoenen vest over mijn blouse geeft mij niet genoeg warmte. Ik loop naar boven en trek een trui aan. Als ik naar buiten ga, valt mij de rietkraag aan de overkant van het water op. Het riet groeit zowat per dag lijkt het wel, alweer één meter hoog. Een stukje verder klimt een woerd op een vrouwtjeseend, ze gaat even kopje onder maar het hele liefdesspel duurt slechts enkele seconden. Ze laten zich niet storen door mijn aanwezigheid. De woerd zwemt een rondje rond zijn geliefde. Zij schudt haar veren uit en over gaat tot de orde van de dag.
Aan het eind van het voetpad ga ik rechtsaf de brug over, ik zie nog net rechts van mij hoe een vrouw met haar twee teckels rustig uit wandelen gaan. De coniferen langs het pad naar de begraafplaats zijn gekortwiekt. Het is stil op straat, een jongen passeert mij en begint te rennen. Op één van de huizen hangt een groot verkoopbord, groter dan ik gewend ben. Ook nog eens precies in het midden van het woonkamerraam. Ik vermoed dat de bewoners al een ander huis hebben gevonden.
De school is leeg getuige de lege beugels die normaal omklemd worden door fietsen. Toch hoor ik geluid vanuit het zaaltje naast de klassen komen, misschien de kinderopvang bedenk ik mij.
De tuinen in de straat staan vol bloeiende struiken en bloemen, in de meest prachtige kleuren voor wie er oog voor wil hebben. Het is de omgeving waar ik al mijn hele leven woon. Waar ik mij thuis voel en de weg ken. Maar ook de geschiedenis weet van sommige plekken, van plekken die veranderd zijn. Ik passeer het huis van mijn oudste zus en haar man, althans daar waar zij woonden en hun kinderen geboren zijn. Schuin aan de overkant het eerste huis van mijn broer in de flat met een mooi wijds uitzicht. Over het voetpad hangt de gele regen boom.
De restanten van enkele bloemen van de boom liggen op de grond.
Om de hoek zie ik een man wachtend in de garage. Een stukje verderop is een nieuwe oplaadpunt aangelegd voor elektrische auto's. Bij de bakker loop ik naar binnen en koop een heerlijke tompouce. Daar heb ik echt zin in vanochtend. Weer in mijn straat aan het water aangekomen zie ik dat het water laag staat. De trappetjes voor de jonge eendjes rusten niet in het water maar er net boven, op één trappetje na dan.

Het is het vertrouwde en de geschiedenis van mijn omgeving die mij zo aanstaan. Dat merkte ik tijdens de afgelopen Koningsdag toen ik veel mensen sprak die iets over mijn omgeving en het verleden vertelden. Een verleden van twee generaties terug, maar ook van mijn ouders. Zo is de kerk altijd onderdeel geweest van mijn omgeving, zowel als gebouw als geloof. Tot mijn 16-de ging ik trouw mee naar de diensten, maar omdat mijn vriendjes niet naar de kerk gingen wilde ik ook niet meer. Tot ik door omstandigheden weer een plek zocht die ik kende van vroeger en dat bleek de kerk te zijn. Dus op mijn 40-ste had ik een hernieuwde ontmoeting met het geloof. Maar van een oppervlakkig contact werd dit afgelopen zomer ineens een echte liefde. En al die tijd stond die deur daar voor mij open en ging ik er in anonimiteit aan voorbij. Toch mag ik aanschuiven en genieten van alles wat het geloof mij te bieden heeft. In die zin voel ik mij net als de verloren zoon en kom ik weer thuis.