Ik ben mijn beste vriend

'Kun jij het goed vinden met jezelf?
Ik bedoel.. ben je blij met jezelf? En kun je alleen zijn? Met jezelf en dat dat fijn voelt en niet onrustig. Gewoon.. lekker.. met jezelf.. kijken, luisteren en niet weg hoeven.'

Vos roetst de boom in naar de zijtak waar uil meestal zit.
Uil zit daar te dommelen en schrikt.
'Halloo,' zegt uil, 'Ik schrik.'
'Sorry,' zegt vos: 'Ik wilde zo graag weten of jij het goed kunt vinden met jezelf en toen ik dat bedacht rende ik al. Heel hard naar het bos en toen naar jou en ik hoopte dat je er zou zijn en eigenlijk wist ik wel dat je er bent, want je bent er meestal en...' De woorden racen uit zijn mond.
Uil gaapt. 'Heey wacht even. Ik word net wakker. Ik moet eerst koffie. Eikeltjeskoffie. Doe jij even?'
'Oh,' zegt vos. 'Ja, tuurlijk.'

Even later zitten uil en vos op de zijtak met eikeltjeskoffie. Uil staart een beetje over het open veld voor de uilenboom. Samen drinken ze koffie.
'Soms, zak ik een beetje in mijn lijf,' zegt uil.
'Dan ben ik nogal dicht bij mezelf. Mijn hoofd en mijn lijf horen dan bij elkaar. Mijn gedachten zitten heel dichtbij en vliegen niet het bos over naar strax of morgen. Dan ben ik nu en leef nu. Hier op deze tak. Hier op mijn plek.'
Een beetje dromerig zegt uil: '...mijn plek..... Dan ben ik bij mezelf....en van mezelf.'

'Ik kan het goed vinden met das en woelmuis,' zegt vos. 'Hond is mijn beste vriendin. Bij jou kan ik altijd terecht. Ik ben graag op reis, dat weet je.
Maar toen vroeg ik me af: en ik dan? Wie ben ik voor mezelf? Kan ik het ook goed vinden met mezelf? Alleen met mezelf? Dat het met mezelf zo mooi is dat dat genoeg is, voor een uur of een dag.
En toen dacht ik aan jou. Hoe doe jij dat? Hier.. op je tak.. je boom... waken over het bos. Alsof je het kunt...'
'Ik kan het niet,' zegt uil. 'Dat is het niet.. kunnen. Het is ..gebeuren laten.. niet te moeilijk doen.. ademhalen. De tak voelen en de boom, de zon, de wind en de regen. Kleine dingen. Dan voel ik mijn lijf en ben mijn eigen beste vriend.'

'Mijn eigen beste vriend,' zegt vos.
'Mooi is dat... mijn eigen beste vriend...'
Vos is er stil van. Ook uil zwijgt en ze zitten een poosje samen op de tak. Een slokje koffie, kijken en ademhalen. Vos glimlacht.
'Dat zou ik willen.. dat ik mijn beste vriend ben, want ik ben er altijd. Ik neem mezelf altijd mee. Overal heen. En als iedereen weg is en er is niemand en ik ben alleen dan ben ik er toch zelf. En dan zou ik willen dat ik blij ben omdat ik er ben.'
Vos lacht ervan. 'Hahaha...blij ben omdat ik er ben. Omdat ik leuk ben. En soms misschien stom ben, nou en? En dat ik om mezelf kan lachen en dingen vertellen die ik nog niet weet, niet gehoord of gezien. En samen beleven. Avonturen, mooi enne... soms ook verdrietig.
En dat ik dan ga slapen met mezelf. Niet alleen, nee ik ben erbij.
En dat ik kan zeggen: ik ben mijn beste vriend'

'Denk je uil dat dat kan?'
Uil knikt bedachtzaam.
'Houden van,' zegt hij dan. 'Van jezelf. Daar begint het mee.
Weet je wat we doen? Kom vannacht naar het boscafe. Dan proosten we. Op onszelf.
Op: - ik ben mijn beste vriend -'