De uitwerking van de slappe lach

De ontstellende uitwerking van de acute slappe lach

Dus ging ik naar the belcompany om een snoertje. Eerst wilde hij me een snoertje met micro usb plug verkopen. Die hadden ze op voorraad. Ik wist dat het een mini usb was. Ik zei dat met grote stelligheid en had direct in de gaten dat hij het verschil niet kende. Dat deed wat met me. De gedachte dat ik meer wist van mini en micro usb pluggen dan de jongen achter de balie van de belcompanyshop liet mij in waarde stijgen. Voor mezelf en ik zag ook iets bij hem. Zijn ogen lichten even op toen hij mijn zekerheid hoorde. De plug kon besteld, vertelde hij en dat hebben we toen gedaan. Gelijk betalen. Ik kon hem morgen halen. En morgen was het vrijdag.

Die vrijdag heb ik een druk program dus ik sta tijdig naast mijn bed. Doe mijn ochtendritueeltjes, eet mijn ochtendjuweeltjes en stap op the black widow om naar the belcompany te gaan voor mijn snoertje met mini usb plug.
Ik fiets alle scholieren voorbij. Ik heb haast, zij niet en omdat ik vandaag mijn sporttraining oversla is dit tochtje het moment voor actie. Ik knal over het fietspad. Scholieren kijken verschrikt als ik voorbij flits. Ik gooi mijn armen op de rug en zwenk zigzaggend tussen het ter schole trekkende volkje. Stoplichten negeer ik. Dat doe ik altijd en ik kom er mee weg. Een x hield oom agent me staande. Met grote knipperende ogen gaf ik hem bij voorbaat gelijk. Gevaarlijk. Ja meneer. Ik weet het. Ik hoefde niet eens nooit-weer-doen beloven. Ik mocht door. Ik mag ze wel die ordehandhavers. Vanmorgen staan ze rustig te wachten voor het stoplicht als ik langsflits. Ik zwaai nog even. Ze zwaaien terug.

Van verre zie ik ongewone bedrijvigheid bij the belcompany. De activiteiten hebben zich uitgebreid naar de stoep. Mannen in donkerblauw lopen ijverig. Er staan platen, latten, kabels en werkmaterialen. Stellages en werktuigen puilen the belcompany uit.
Ik doe the sliding stop en beland via een spin op het werkterrein.
Dan zie ik het. Een papier met de mededeling dat the shop vandaag gesloten is en morgen weer open gaat. Vandaag wordt er verbouwd. Om mij en al die andere klanten die vandaag iets willen, morgen weer van dienst te zijn.
Ik krijg acuut de slappe lach. Dat is ontstellend en dat bedoel ik letterlijk.
Door de luchttrilling stort een lange lat van een stellage op de voet van een man in donkerblauw. Hij springt omhoog. Het lijkt een hefboom. De lat valt en de man heft; of de man heft en de lat valt. Met het vallen en heffen gaat welhaast automatisch zijn mond open en er snerpt een ijselijke kreet door de ochtend. Scholieren vallen ter plekke stil. Fietsen stoppen in hun voorwaartse beweging. Donkerblauwe mannen worden als in een reflex bijeengeharkt en bundelen zich om de getroffen medewerker. Hij wijst naar mij. Daarop beweegt het bundeltje mannen zich in mijn richting.
'Ik kom voor een snoertje,' zeg ik.
'Ik zal je snoeren,' schreeuwt de getroffen man.
Op dat moment weet ik dat ik moet moven en wel zo snel mogelijk.
Ik spring in het zadel van mijn black widow. We sprinten voorwaarts. Ik zit achterop het zadel, met het voorwiel in de lucht en het achterwiel op het asfalt steigeren we het belcompanyterrein af. Vanachteren blaast the black widow zwart roet over de aanstormende mannen. We spurten de straat uit. De werklieden blijven beroet en verbijsterd achter.
Ik krijg andermaal een lachkick en tevens een adrenalineshot. Volledig opgefokt rijden we de sloot in. Het stoom zwiept samen met een roetwolkje boven het wateroppervalk.

Als ik uiteindelijk thuis, na een heet stoombad, gehuld in fleece op mijn bank, met een beker kalmeringsdrank de gebeurtenissen overdenk, belanden mijn gedachten bij de homo die met mij een merci deelde. Gestrest liep hij mij in de stad letterlijk tegen het lijf. Hij zocht zijn verlovingsring. De kans dat alles voorbij zou zijn zonder ring was als een doem van zijn gezicht te scheppen. De confrontatie leidde tot excuses en het verhaal van de verloren ring. Als dank voor de botsing en het delen van zijn verhaal haalde hij een merci uit zijn zak, brak die doormidden en deelde hem met mij. Nu houd ik niet van chocola, dus zei ik merci en vervolgde mijn weg. Het stukje merci legde ik in het dashboardbakje van mijn auto waar het zich vastkleefde aan het snoertje met mini usb-plug. Het geheel plakte zich aan mijn broek en toen ik opstond en de auto uitging, viel het deeltje chocola samen met het snoertje voor mijn voeten waar de mini usb zich door mijn all stars liet pletten tot micro usb. Dit leidde vervolgens tot mijn reservering bij de belcompany, die het plugje niet op voorraad had. Vrijdag wel. Maar vrijdag lag het plugje onbereikbaar in de opslag.
De verloren verlovingring van de homo leidde dus samen met een stukje merci tot een lachkick, hefbomen, een verpletterd plugje en een verpletterde teen, boze mannen en een duik in het water.
Verrast over deze circulaire verwikkelingen neem ik nog een slok kalmeringsthee.
Dan springen mijn gedachten naar de intercity richting Deventer. Ik had erin moeten zitten. Acuut is het kalmerende middel uitgewerkt.
Ik sprint me de rest van de dag in.