Ik moet altijd alles alleen doen

'Soms ben ik niet zo stoer als ik lijk,' zegt vos.
'Als iedereen zegt dat ik stoer ben en alles durf, dan ga ik nog meer stoer-doen en alles durven. Het enige wat ik dan niet durf is: niet stoer-doen en niet durven.'

Vos komt aanlopen. Hij loopt vanuit het bos het open veld op. Hij doet een beetje sjokkend, alsof zijn poten zwaar zijn.
'Hoi,' zegt hij tegen uil.
'Ha vos!' zegt uil en wipt van zijn tak.
Onder de grote uilenboom gaat vos liggen, zijn lijf legt hij tegen de stam.
'Ik zoek steun,' zegt hij tegen uil.
'Want ik moet al-tijd alles alleen doen. Al-tijd. En nu ben ik er he-le-maal klaar mee.'
Wat hij zegt klinkt stevig, maar zijn stem draait vreemd.
En zijn ogen zijn nat, een beetje waterig.

'Je kijkt verdrietig,' zegt uil.
'Oh,' zegt vos. 'Ik weet het, jij ziet alles.'
'Vind je dat erg?' vraagt uil.
'Neeh,' zegt vos. 'Bij jou durf ik wel.'

'Ik kan alles en ik red me over mee.' zegt vos.
'Ik ga op reis en doe alles zelf en bedenk alles zelf. En ik zeg nooit dat ik niet durf.
En ik ben nooooit bang.
Maar vanmorgen werd ik wakker.
En ik was alleen... hee-le-maal alleen...
En de hele dag zou ik helemaal alleen zijn..
En toen ik daaraan dacht werd mijn lijf verdriet.
Mijn lijf werd zacht en slap en leeg alsof er een gat in zit..
...een gat...
Ik voelde een leeg gat...
En ik wilde huilen, maar ik durfde niet..'
Vos zwijgt en kijkt naar de grond.
'Ja.' knikt uil.

'Weet je,' zegt uil.
'Ik haal koffie, echte eikeltjeskoffie, dat is altijd goed voor praten en zwijgen.'
Uil vliegt omhoog en komt even later terug met een pot eikeltjeskoffie.
Hij schenkt koppen vol.
'Lekker,' zegt vos.
Ze drinken en zitten een poosje bij elkaar.
'Mooi is dat,' zegt vos, 'Gewoon nix zeggen.'
'Ja,' zegt uil.

'Gister was ik bij hond en toen moest ik weg en toen werd ik toch verdrietig.
Opeens. Zomaar. Het verdriet greep me vast en liet me niet meer los.
En ik wist weer dat ik weg moest. Alleen weg.. en alleen op reis.. naar mijn hol.
En weer-alles-alleen-doen en opeens wilde het niet meer.
Alsof ik het niet meer kon. Alsof het op is.
Alles wat nodig is voor alleen-doen is op.'
Er vallen tranen van de kop van vos op de grond.

'Ik weet zo goed hoe dat moet. Alleen doen. Dan moet je stoer zijn en sterk. En alles regelen en dan mag je niet zacht zijn en zwak of zo.
Overeind blijven dat moet je.
Want zwak,' zegt vos. 'Dat is helemaal fout. Instorten en liggen blijven en lui en slap zijn.
Weet je uil dat ik dat soms wil? Instorten en liggen blijven en nix doen en dan hopen dat er iemand is die het voor me doet, of samen doen.
Zorgen, omdenken, om mij denken.. eh.. iemand die lief is ofzo ....'
'...ja...' zegt uil.
'Alleen-zijn en dan instorten dat kan niet,' zegt vos. 'Maar als er iemand is die het begrijpt. En dat het niet uit maakt of ik sterk en stoer ben en soms juist niet sterk en stoer.'
'Dat je durft zeggen wat je nu zegt is misschien wel stoerder dan gewoon stoer,' zegt uil. 'Ik bedoel van een ander soort stoer.'
't Jaah...' zegt vos. 'Maar het is wel moeilijker.'

'Maar morgen is het over.'
'Dat klinkt stoer,' zegt uil.
'Stoerder dan gewoon stoer denk ik,' zegt vos en hij lacht een beetje en knipt met zijn ene oog.
'Vossenstreken,' zegt uil