Oost west thuis best

Op het perron staat een grijze vrouw met een koffer. Ze heeft grijs haar, een grijze jas en grijze schoenen. De koffer is groengrijs. Ze maakt een praatje met een vrouw met trolley, tassen en hondjes.
'Het is zo'n gedoe, ik zal blij zijn als ik weer thuis ben.'
Een van de hondjes zit in een mandje bevestigd boven op de trolley. Aan zijn halsband zit een kettinkje die de vrouw vastmaakt aan de stang van de trolley.
'Ze moet er niet uitvallen he?' kroelt ze tegen het hondje en schikt het rode strikje om het staartje op het hoofdje van het diertje. Aan een riem is nog een hondje op de grond.

Ik probeer de volgende zin: 'Ze schikt het staartje en het rode strikje op de kop van het beest.' Het beeld is gelijk anders. De vrouw is dik. De hond is groot en stevig met een lange bek. De vrouw doet iets met een rode strik. De hond lijkt op een doberman pincer. Hij heeft kort zwart haar. Op zijn kop is het haar lang. Door mijn hoofd flitst de vraag: 'Hoe komt die hond aan dat lange haar op zijn kop?'
De dikke vrouw draagt een donkerblauwe joggingbroek en een wit shirt met de tekst: -bier heeft dit mooie lichaam gemaakt- Met een ijzeren kam haalt ze het haar op de hondekop bijeen en bundelt het met een rood lint.
We bevinden ons in een kleine kamer. Vanaf mijn plek op de schoorsteenmantel kijk ik toe. Alles is volgepakt met spullen. De tv staat aan. Er is een man op een bank, met buik, bier en tattoo's. 'Sta nou es stil,' roept de vrouw. Ze heeft een snerpende stem, die door het huis snijdt. De man zet een bierfles rechtop aan zijn mond en neemt slokken. 'Ben je nou es klaar?' roept hij. 'We gaan nu weg'. De hond gromt en loopt naar de man. 'Hier,' zegt de vrouw. Ze grijpt de hond bij de halsband en trekt hem bij de man vandaan. 'Hou je mond, anders lukt het nooit.' Naast een snerpende stem heeft ze ook een hoge stem. Ze piept een beetje.
Op een tegeltje aan de wand zie ik: -oost west thuis best-

Hoe kom ik aan dit beeld?
Mijn gedachten dwalen naar het daklozenhuis. Ik woonde ernaast en soms vond ik een steen. Ik verzamelde die stenen, het waren bakstenen van het daklozenhuis. Jaren voor ik daar woonde, was het daklozenhuis afgebroken en de stenen waren in de grond gestopt. Nu komen ze soms boven. En met de stenen komen de verhalen.
Het daklozen huis was gebouwd met een liefdadig doel. Ergens midden in het veld buiten het dorp. Daklozen werden daar tijdelijk ondergebracht. Als er veel daklozen waren, deelden gordijnen de ruimte doormidden. Zo konden er 4 gezinnen in het daklozenhuis. Een gordijndeel per gezin. Ooit vond ik onder een baksteen een half tegeltje met een delftsblauw motiefje en de woorden -thuis best-

Ik ken een man die als kind in het daklozenhuis heeft gewoond. Hij komt uit een gezin met 9 kinderen. Inmiddels is hij groot en volwassen, een man met een buik en bierkratten gestapeld om zijn huis. Hij heeft een hond en een vrouw die hij 'de vriendin' noemt. Soms loopt 'de vriendin' huilend en schreeuwend bij hem weg. Dan is ze een paar dagen dakloos, maar ze keert altijd weer.
De hond is groot en zwart. Zij kamt de hond. Hij schreeuwt tegen de hond.
In de kamer hangt een tegeltje met een delfstblauw motiefje en de tekst: -oost west thuis best-

Ik ben weer terug op het perron. De trein stopt. De vrouw met de hondjes pakt het hondje van de grond op de arm. Ze probeert de trolley met mand en hondje de trein in te tillen. Ze worstelt met alle spullen. De mand op de trolley zakt een beetje scheef. Het hondje piept.
'Niet bang zijn hoor, het vrouwtje doet voorzichtig,' zegt de vrouw. De grijze vrouw schiet haar te hulp. 'Wacht', zegt ze. Ze zet haar grijsgroene koffer in de trein en bukt zich naar het hondje in de mand. Ze wil hem eruit tillen, maar de ketting zit vast aan de stang van de trolley. Het hondje wordt bijna uit elkaar getrokken. Hij piept gesmoord. 'Voorzichtig,' roept de vrouw van de hondjes. De grijze vrouw trekt nu aan de mand.
Samen krijgen ze bagage en hondjes de trein in. Het mandje gaat scheef hangen. Het hondje valt eruit. Hij bungelt naast de koffer. Hij piept en keft.
De vrouw laat het hondje onder haar arm vallen, bukt zich en redt het bungelende hondje. Ze haakt hem los en neemt hem in haar armen.
Het hondje op de grond blaft. Het hondje op de arm keft.
De vrouw piept troostende woordjes.
De grijze vrouw zegt: 'Je zult wel blij zijn als je weer thuis bent.'
De vrouw van de hondjes zegt: 'Oost west thuis best.'