De aarde ligt aan mijn voeten

Vandaag heb ik de aarde gescoord.
En dat had nog heel wat voeten in de aarde.

Negen weken geleden bestelde ik de wereld in linnen. Bezorging per post. Na 2 weken had ik nog geen wereld in huis.
Een maand geleden scoorde ik de wereld in de buurt. Een flitsende nieuwe wereld. Hij knalde van de wand. Op de fiets heb ik toen de wereld in een kartonnen koker als een kanon over het stuur teruggevoerd. Dat had nogmaals voeten in de aarde. Het kanon stak haar loop voor het stuur van de fiets dreigend de wereld in. Achter de fiets kwam de staart van het kanon. Ik raakte meerdere malen uit koers. Ik worstelde met het kanon in aanslag tegen het wereldgeweld.
Gelukkig kon ik aan het einde van de tocht de wereld inleveren. Daar waar hij thuishoort. In een winkel met flitsende nieuwe werelden.

Daarna zocht ik gebruikte werelden. Werelden die al geleefd hadden en bekeken en bereisd. Dienst hadden gedaan als leerondersteunend middel.
Vandaag ontdekte ik een stapel werelden. Bij een man met lang grijs haar in een uithoek van de provincie, die belangstellend vroeg hoe ik heette en bij vertrek mijn naam nog wist. Dat deed me goed.
Ik vertelde over Cuba en hij vertelde over Cuba en toen zochten we samen Cuba op een van zijn werelden en wisselden verhalen over Cuba.
Hij had meerdere werelddelen, een paar werelden en 1 x de aarde.
Hij handelde in de wereld en stelde zich voor als Harry.
De werelden waren staatkundig en the Carribean lag daar duidelijk zichtbaar.
De aarde was ouder dan de wereld. Natuurkundig en een beetje versleten. Dat scheelde weer in de prijs. Voor mij werd de aarde door het verslijten aantrekkelijker. Dat zei ik gewoon tegen Harry met het grijze haar. Het leidde niet tot prijsverhogingen of andere ingewikkelde dingen.
Mijn verstand zei: neem de wereld.
Mijn gevoel zei: neem de aarde.
Ik sprak met Harry over keuzes maken vanuit gevoel en verstand en toen koos ik voor gevoel en voor de aarde.

Mijn aarde is negenenzestig jaar oud. Ze is natuurkundig en wekt de indruk van een reliëf. Met bergen en hoogteverschillen. De kleuren zijn door de ouderdom dieper geworden. Ceruleumblauw en gebrande sienna. Kleine kreukjes. Zwarte rand. Zwarte stokken. Haack is de cartograaf. Een Duitse cartograaf die ook Nederlandse versies maakte. Heel bekend. Zoek maar es op internet.
Al die informatie krijg ik zomaar mee. Als extra dienst.
De man met het grijze haar loopt met me mee en legt de aarde voorzichtig in mijn auto. Ik krijg een hand en hij zegt mijn naam.

Met de aarde onder de arm loop ik mijn huis in. Een medehuisbewoner ziet me gaan en vraagt wat ik daar heb.
'Ik heb de aarde,' zeg ik. 'Kom maar kijken.'
Dat heeft wat. Wonen in een groot huis. Ik kan gelijk mijn vreugde delen.
Samen hangen we de aarde in mijn slaapkamer. Ik word er vrolijk. Dit is em. De aarde. Precies zoals ik haar graag zie. De hele wand is gevuld. De medehuisbewoner is enthousiast en hij nodigt zichzelf uit om de aarde te vieren. Met wijn. Er komt nog een medehuisbewoner bij. Ook enthousiast over de aarde. Ook in voor wijn.
Welkom voor de aarde. Santé.

Onder het kanariegele plafond hangt de aarde.
Vanmorgen bij het ontwaken zie ik op haar uit.
De aarde verwelkomt mij.
Ik krijg er een warm gevoel van.
Vos springt tegen het raam.
Uil knipoogt slaperig vanuit de grote boom.
De zon schijnt vanuit de hoogte
De aarde ligt aan mijn voeten.