De deur naar het land van geluk

'Wat er nu gebeurt is zo ingewikkeld,' zegt vos.
'Ik weet niet eens hoe ik het moet zeggen.
Alsof een deur is opengegaan naar het land van geluk. En ik mocht binnen komen. Welkom enzo. En nu moet de deur weer dicht, maar dat wil niet goed. En ik kan het land nog wel zien, maar niet meer naar binnen.'

Uil en vos zijn bij het vossenhol.
Op het veld voor het hol ligt vos gestrekt in het zand. Uil zit naast hem.
Vos was al meer dan een paar dagen niet bij de grote eik geweest en daarom vloog uil naar het hol van vos.
Dat doet ie altijd als vos niet komt.
Meestal komt vos bij uil. Soms een paar x per nacht. Soms een paar x per week.
'Ik kom wel bij jou. daar houd ik van,' zegt vos. 'Gewoon lekker sjouwen en rennen door het bos en dan bij jou langs voor eikeltjeskoffie of beukenbier. En dan praten als we zin hebben om te praten. En anders maar niet, dan zeggen we nix. Dan zijn we gewoon samen.'

'Ik ben een beetje anders,' zegt vos. 'Vrolijk wil niet meer. En denken en draaien in mijn hoofd wel. Alsof het niet meer stil wil zijn in mijn hoofd. En draaien de hele dag en nacht doorgaat. Als ik door het bos loop dan loop ik daar wel, maar mijn hoofd is er niet. Niet in het bos, bedoel ik. Mijn hoofd denkt alleen maar aan dingen waar ik de hele dag aan denk. Ik zie het bos niet meer en hoor het bos niet meer en ruik het bos niet meer. En de wind en de zon voel ik ook niet meer.
En ik vergat jou. Uil.
Dat ook nog.'

'En ik vergat dat lachen er ook nog is. En dat vrolijk bestaat. En ik vergat plezier te doen en rennen en vliegen en de boom in.
En als ik wel denk aan de tijd dat lachen en vrolijk en plezier leuk was, dan word ik verdrietig. Erg verdrietig.
Dan huil ik een rivier die naar de zee stroomt.'
'.....ja sorry hoor...' zegt vos, 'Ik bedoel niet een grote rivier... maar toch wel. eigenlijk wel..'
'Je bedoelt een boel verdriet' zegt uil
'Ja,' zegt vos '..alsof ik weggespoeld word..'

'En nu wil ik dat de deur dichtgaat en dat lukt gewoon niet.
En eigenlijk wil ik ook dat hij open blijft.
Dat ik nog even kan kijken.
Naar het land van geluk.'

Vos praat en praat en vertelt. Uil zit naast hem en hoort vos praten.
'Ennu staat de deur nog steeds open. Dicht wil niet goed. En hij moet eigenlijk wel dicht. Want dat ie nog steeds open staat, dat doet pijn.
Ik was zo blij en toen gebeurde er wat en ineens was het voorbij.
En nu denk ik dat ik nooit meer zo blij moet zijn, want dan gaat de deur naar het land van geluk open en mag ik er in. Ik mag net zo lang in het land van geluk, tot ik eruit moet. En dan weet ik wat geluk is. En dan zie ik door de deur wat geluk is en ik kan er niet meer bij. En dat doet pijn.'

'En nu denk ik dus: als de deur weer dicht is, wil ik dat hij nooit meer open gaat.
En even later denk ik: maar dan kom ik ook nooit meer in het land van geluk.
Snap je?
En daar denk ik aldoor aan. Open of dicht. En dan weet ik het niet.
En nu blijf ik hier en ga het bos niet meer in. En loop alleen maar in mijn hoofd iedere x hetzelfde rondje.'

'Soms,' zegt uil, 'Moet je gewoon uit hetzelfde rondje gaan. Dan komt er vanzelf een nieuw rondje. Of geen rondje maar een kronkel, of een weg, of een boom, of een beest. Dat weet je maar nooit. Dat weet je alleen als je uit het rondje gaat.
En misschien gebeurt er dan wel iets waar je blij of vrolijk van wordt.'
Vos zucht, 'Oh,' zegt hij, 'Ja.. misschien wel.'
'En als je uit het rondje gaat, dan komt het soms vanzelf..'
'Wat?' zegt vos.
'Dat je weet wat je graag wilt weten,' zegt uil. 'Bijvoorbeeld over open en dicht.'

'En weet je wat ik nu wil?' zegt uil.
'??' vraagt vos.
'Het boscafe en beukenbier.'
'Doen?'