Hoop

Uil en vos staan op de heuvel.
Het is vroeg in de avond.
'Ik hoop op een mooie nacht,' zegt uil.
'Ja,' zegt vos, 'Dat helpt.' En hij blaast.
'Hoe bedoel je?' zegt uil.
'Nou hopen helpt.'
'Hopen is hoop hebben' zegt uil.
'Ik hoop ook wel es' zegt vos.
'En dan blijft het bij hopen.
Het helpt nix.'

'Wat moet ik nou met hoop,' zegt vos. 't Is shit al die hoop, dat hoef je niet te doen, want het gebeurt niet omdat je hoopt. Het gebeurt omdat het gebeurt en hopen laat het niet gebeuren.'
'Ik zou graag willen dat het een mooie nacht wordt,' zegt uil.
'Je hoopt dus op een mooie nacht,' zegt vos. 'En of je nou hoopt of niet hoopt, daar trekt de nacht zich echt nix van aan. Al wil je nog zo graag een mooie nacht, als de nacht slecht wil worden, dan wordt ie gewoon slecht. Al hoop je duizend hopen, dan nog blijft het gaan zoals het gaat.'
Uil kijkt naar vos.
'Wat zou jij graag willen. Of wat hoop je?'
'Ik?' zegt vos. 'Nix meer dus, want dat heb ik afgeleerd.'
'Nou,' zegt uil, 'Maar wat hoopte je voordat je afgeleerd hebt om te hopen?'
'Tja,' zegt vos, 'Dat is een beetje moeilijk hoor. Als ik over hoop, van voor ik afleerde te hopen vertel, dan word ik misschien wel verdrietig.'
'Zal ik es een verhaal vertellen over hoop?' vraagt uil.
'Ja,' zegt vos.

'Vroeger toen ik een jonge uil was, hoopte ik de baas van het bos te worden. Dat leek me het mooiste wat er was. Dan zou ik machtig zijn en veel te vertellen hebben over alles en iedereen. Iedereen zou aardig en vriendelijk zijn, en doen wat ik wilde dat gedaan moest worden.
Toen werd ik de baas van het bos.
Ieder deed wat ik wilde dat ze moesten doen. Ieder deed aardig en vriendelijk. Maar eigenlijk deden ze aardig en vriendelijk omdat ik de baas was. Niet omdat ze mij aardig vonden.
Mijn familie ging naar een ander bos. Mijn jonge uiltjes gingen naar een ander bos.
Echte vrienden had ik niet. Ik was de baas en dat was het.
Maar ik had wel gekregen waarop ik hoopte.
Daarna hoopte ik steeds vaker dat ik geen macht had, maar familie en vrienden.
Ik ging het anders te doen. Niet meer met macht. Maar met samen praten en samen doen.
We begonnen een beestenboel over bos dingen.
Later begonnen we ook andere dingen te doen in een beestenboel. Gewoon vrienden zijn en praten over dingen waar vrienden over praten. En feest maken en plezier enzo.
En toen kwam mijn hoop uit.'

Op de heuvel wordt het donker. Er vallen dunne druppen water uit de lucht.
'Ik denk dat hopen, willen en doen is.' zegt uil. 'En dat je hoop een beetje kan helpen met willen en doen. En soms is er achter hoop weer een andere hoop verstopt. Ik dacht dat ik macht hoopte, maar ik hoopte vriendschap. Snap je?'
'Poeh,' zegt vos. 'Dat gaat wel heel diep. En nu gaat het regenen. Jou hoop heeft niet geholpen.'
'Nou,' zegt uil. 'Een mooie nacht, toch wel. Jij bent er en we praten over hoop.
Mijn nacht kan niet meer stuk.'
'Hahaha,' lacht vos.
'Je bent me een mooie.
Ik mag je wel.

En ik hoop dat we nog lang vrienden blijven.'