Een beestenboel over verdriet

Vandaag is er een beestenboel bij de open plek in het bos.
Uil en vos staan bij de stronk-tafel. Uil heeft een grote pot eikeltjeskoffie gemaakt en samen met vos neemt hij alvast een bakje.
Uit de grond komt woelmuis. Ze heeft een zakje eikels, hazelnoten en dennenappels bij zich. 'Ik verzamel,' zegt woelmuis. 'En dit is om te delen.'
Ze loopt naar vos en trek hem aan zijn staart. 'Au,' zegt vos. Hij lacht en pakt woelmuis vast en drukt haar tegen zich aan. 'Voorzichtig,' roept woelmuis.
Even later komt das. Ze is een gestreepte schoonheid. Vanuit het dichte struikgewas komt ze aanlopen. Ze heeft eikeltjesthee bij zich. 'Ik ben niet van de koffie,' zegt ze.
Door het gras schuifelt slang. Hij slingert zich een weg naar de tafel. Zijn tong slipt heen en weer uit zijn bek. 'Dat ze altijd zeggen dat ik listig ben en sluw,' zegt hij tegen woelmuis. 'En niet naast me willen zijn.' Woelmuis kijkt een beetje bang en schuift naar vos.
Daar komt hond. Ze loopt een beetje traag, alsof het zwaar gaat. Vos springt op en loopt haar tegemoet. Ze vallen elkaar om de hals. Vos laat een traan en nog een traan en de ogen van hond worden een beetje nat. Even lijkt het of ze daar blijven staan. Dan zegt hond: 'Kom,' en ze lopen samen naar de tafel.
Eekhoorn komt met een zak knuffels. 'Hoi,' zegt ze. 'Ik heb knuffels, die zijn misschien wel nodig.'
Als laatste komt Bever uit het bos. 'Ik kom net uit de boekwinkel,' zegt hij. 'Maar aan deze beestenboel doe ik graag mee.' Hij strijkt over zijn snor.

'Vandaag hebben we een beestenboel over verdriet,' zegt uil.
'Wij,' en hij kijkt naar vos, 'Hebben soms te dingen met verdrietige dingen.
Daar praten we dan over. We vertellen elkaar wat er is gebeurt en alles daarbij. En ook over verdrietige dingen van vroeger. En dat helpt een beetje. Verdriet delen.
En toen dachten we, als we nu een beestenboel doen over verdriet. Gewoon vertellen en praten en verdriet delen en eikeltjeskoffie drinken. Of thee,' zegt uil en hij knikt naar das.

'Vos en ik dachten dat we hier een grote zak neerzetten en dat ieder daar dan zijn verdriet in doet. En dan vertellen als je wilt.'
Hij zet een grote oude versleten zak op de grond.
'Maar eerst doen we eikeltjes koffie en thee. Met noten van woelmuis.'

Dan stoppen alle beesten verdriet in de zak.
Er is veel verdriet. Het komt overal weg.
Vos huilt, snikken en tranen. Hij gooit allerlei scherpe en versleten dingen in de zak.
Woelmuis heeft een zak verdriet die groter is dan ze zelf. Hond tilt haar op omdat ze niet goed bij de rand van de zak kan.
Eekhoorn en das gaan hand in hand naar de zak. Ze houden elkaar een beetje vast. Ze gooien heel veel kleine en zachte dingen.
Hond doet grote zwarte brokken oud zeer in de zak. En verse shit. Hij kijkt verdrietig en met natte ogen.
Slang ligt daar maar en dan zegt uil: 'Je bent misschien wel een slang, maar jou verdriet is ook gewoon verdriet wat in de zak kan.' Dan gaat slang ook en hij werpt veel rommel in de zak.
Bever is aan de beurt. Hij heeft een grote familiezak bij zich. 'Van mijn hele familie en iedereen die ik liefheb,' zegt hij en haalt veel troep uit zijn zak en werpt die over.
Uil braakt ballen in de zak. Zijn ogen zijn rustig en een beetje treurig. 'Weg ermee,' zegt hij.

Dan staat daar de zak.
Vol verdriet. Tot de rand gevuld.
Eekhoorn deelt knuffels uit.
Vos hangt een beetje tegen hond.
Om de beurt vertellen de beesten een brok verdriet.
Er vallen tranen. Soms stromen ze. Soms is er alleen natte ogen.
'Tranen,' zegt uil, 'Doe maar gewoon. 't Is spoelwater van de ziel.'
'Ik kan niet huilen,' zegt hond. 'Dat heb ik verleerd.'
Ze zucht. Heel diep.
'Dat kan ook,' zegt uil. 'Zuchten, dan waait er wind door de ziel.'